هرگاه قضای الهی حکم کند، بصیرت آدمی از میان برودآدمــــــا، تـو نــــیستی کور از نـظر
ليك اِذا جـاءَ الـقَـضـا عَـمِـىّ الـبَصَر
عـمـرهـا بــــــايـد بـه نـادر گـاه گـاه
تـا کـه بـینا از قـضـا افـتـد بـه چـاه
کور را خـود ایـن قـضـا، هـمراهِ اوست
که مَـر او را، اوفتادن، طبع و خوست
در حَـدَث افتد، نـدانـد بُـویِ چیست؟
از من است این بُوی یا ز آلودگی ست؟
ور کســــــــی بـر وی کـند مُشکـی نـثار
هـم ز خـود دانَـد نـه از احـــــــسانِ یـار
شرح جامع مثنوی معنوی/دفتر چهارم 332 - 336
