إمَـامُ ﺍﺑْـﻦُ ﺍﻟﻘَـﻴِّﻢ ﺭَﺣِــﻤَﻪُ ﺍﻟﻠﻪ اینگونه پاسخ میدهد: و روزه دار کسی است که اعضای بدنش از گناهان به دور است ، و زبانش از کذب و دشنام و سخن دروغ مصون است ، اگر سخنی گوید طوری سخن نمی راند که روزه اش مجروح گردد ، و اگر کاری به انجام برساند ، عملش به گونه ای نیست که روزه اش را فاسد گرداند در نتیجه ، کلامش سرشار از خیر و برکت است و اعمالش به مانند بویی گواراست انگار که گویی توده ای از مشک خوش بو در خود دارد ! و هر کس که در کنار روزه وی بنشیند از همنشینی اش منتفع می گردد و از دروغ و کذب و گناه و ظلم در امان می ماند. این است روزه معتبر ، نه اینکه شخص صرفا نخورد و نیاشامد. آری ، روزه ، امساک و برحذر داشتن اعضای بدن از گناهان است و بازداشتن شکم از خوردن و آشامیدن. پس همانگونه که آب و غذا روزه را باطل کرده و آنرا به فساد می کشاند ، به همان طریق نیز گناهان ، پاداش و ثواب را از آن زایل می سازند و ثمره اش را به فساد می کشانند و در اینجاست که روزه دار شبیه کسی میگردد که بر طریق روزه داران طی طریق نکرده است.
