. این آدم‌هایی که سر یک آدم دیگر را می‌برند، کجا هستند؟ یکهو ا | فاطمه اختصاری
. این آدم‌هایی که سر یک آدم دیگر را می‌برند، کجا هستند؟ یکهو از آسمان که پایین نمی‌افتند. کنار ما زندگی می‌کنند. حتی حتما توی همین اینستاگرام هم پروفایل دارند. اما این خاصیت شبکه‌های اجتماعی است که گروه منتخبی از اجتماع را به تو نشان می‌دهد و چشم را بر کلیتی بزرگتر می‌بندد. خوشبختانه در حلقه‌ی دوستان من کسی نبوده که طرفدار قتل اخیر باشد. بیشتر دوستان هم به شکلی واکنشی اعتراضی نشان داده‌اند. خیلی هم خوب! اما بیایید دید سانتی‌مانتال را کنار بگذاریم. ما که با این قتل ناموسی مخالفیم، باید در وجهی کلان‌تر با مساله‌ای به نام «غیرت» و «ناموس» هم مخالف باشیم. باید اگر حس کردیم همسرمان (زن/مرد)، فرزندمان (دختر/پسر) و حتی برادر یا خواهرمان دارد درباره‌ی روابطش به ما دروغ می‌گوید، واکنشمان «حرف زدن» با او و تقاضای تشریح اوضاع و علت این دروغگویی باشد، نه تشر زدن و دعوا و شکستن وسایل خانه. نه کتک زدن خود یا طرف مقابل. نه تهدید کردن و گرفتن امتیازهای عاطفی. زیرا ما صاحب او نیستیم و هیچ انسانی ناموس و مِلک شخصی ما نیست.
من را ببخشید اگر رُک می‌گویم اما: اگر از آنهایی هستید که برای کنترل همسرتان موبایلش را چک می‌کنید، شما یک قاتل ناموسی بالقوه هستید! اگر از آنهایی هستید که جی‌پی‌اس به وسایل همسرتان نصب می‌کنید، شما یک قاتل ناموسی بالقوه هستید! اگر فکر می‌کنید «دوست داشتن» یعنی «گیر دادن» و خود را «مالک» همسرتان می‌دانید، شما یک قاتل ناموسی بالقوه هستید!
می‌گویم «بالقوه»، زیرا همه‌ی ما ممکن است در شرایطی خاص، ناخودآگاه به خشونت دست بزنیم. همان‌قدر که این خشونت باید حذف شود، دلایل این خشونت نیز باید حذف شود و این «دلایل»، به مراتب مهم‌تر هستند. اگر غیرت، مالکیت، حسادت، ناموس‌پرستی و... از جامعه‌ای حذف شود، مطمئناً دیگر شاهد بسیاری از این خشونت‌ها نخواهیم بود. اما مشکل آن است که در بسیاری فیلم‌ها، پست‌ها، متن‌ها و... این حسادت و غیرت مورد ستایش قرار می‌گیرد و این چرخه‌ی بازتولید خشونت ظاهراً تا ابد ادامه دارد.
