قلب انسانی که زندگی و همه هستی خویش را پیشکش بارگاه کبریایی می | عرفان و خودشناسی
قلب انسانی که زندگی و همه هستی خویش را پیشکش بارگاه کبریایی می کند، آرامش دارد. چنین کسی به عنوان خدمت گزار خداوند و یک انسان، در تلاش است. او زنان و مردانی را نظاره می کند که در این دنیای حزن انگیز و از هم گسیخته رنج می برند و به همه آنها عشـق هدیه می دهد. کارهای روزانه نه تنها موجب غفلت او از خـدا نمی گردد، بلکه توسط پروردگار هدایت می شود. چنین کسی می گوید: «این من نیستم، بلکه «خداوند» هدایت کارهایم را بر عهده دارد.» در کار این انسان وارسته هیچ جبـر، اضطراب، هياهو، قیل و قال، شتاب، ناآرامی و نارضایتی ای وجود ندارد. او همچنان در آرامش است؛ آرامشی که شناخت را در پی دارد. او به همگان عشق می ورزد.
