#زندگینامه ی عارف واصل آیت الله بهجت #قسمت3 زمزمه مرثیه های حسینی،از کوچه باغ های فومن،او را به گوشه دنج مکتب خانه ملاحسین کوکبی فومنی کشاند و پای تلاوت آیات پرشور قران نشاند. در آن سکوت شور انگیز با نوای ملکوتی<الحمد لله رب العالمین>آشنا شد. آنگاه خود زبان به تلاوت آیان بینات گشود و شوقمندانه سوره هایی از قران کریم را به خاطر سپرد. اما روح تشنه اش همچنان جویای زلال معرفت بود و پیمانه الفاظ حروف سیرابش نمی کرد. بدین روی وارد حوزه علمیه فومن شد تا معانی آیات قران کریم و معارف روایات ایمه اطهار(ع) گوش جانش را بنوازد. درهمان حوزه کوچک اما سرشار از مباحثه و گفتگوی علمی،نخستین گامهای علمی و معنوی را برداشت. با جدیتی وصف ناشدنی و شوقی شگفت،دروس حوزه را کنار برخی متون فارسی همچون بوستان،گلستان و کلیله و دمنه فرا گرفت و طی٧سال کوشش مستمر،در زمره شاگردان برتر استادان جا گرفت.
