امتیازات وعبرتهای اعتراضات ۱۴۰۱ تغییر نظام، اخلاق مداری، رسان | کانال رسمی محسن کدیور
امتیازات وعبرتهای اعتراضات ۱۴۰۱
تغییر نظام، اخلاق مداری، رسانه‌ها، و مسئله حجاب
ولایت مطلقه فقیه، احکام شرع به مثابه قانون، عدم جدایی نهاد دین از دولت، و استبداد دینی اساس مصیبتهای ماست.
بازداشت معترضان خصوصا زنان توسط «نیروهای لباس شخصی» ترویج هرج و مرج است. فعالیت نیروهای لباس شخصی و پلیس نماهای اونیفورم پوش معنایی جز ناتوانی حاکمیت از برقراری امنیت ندارد.
اینکه داعش مستقلا اقدام تروریستی شاهچراغ را مرتکب شده باشد مشکوک است و چوپان دروغگوی جمهوری اسلامی نزد افکار عمومی همانند عملیات تروریستی حرم امام رضا متهم به مشارکت در جرم است.
جمهوری اسلامی برای رسیدن به اهداف خود استفاده از دروغ را مجاز می شمارد، به همین دلیل ادعاهایش تا با منبع مستقل و بی طرف تایید نشود قابل پذیرش نیست.
هر جا که هستیم متشکل شویم. خودکامگان «جامعه توده وار» می خواهند تا بتوانند به حیات انگلی خود ادامه دهند.
از حق انتخاب سبک زندگی دفاع می کنم. اینکه ما سبک زندگی دیگری داشته باشیم مهم نیست. مهم این است که از تحمیل سبک زندگی خود به دیگران شدیدا اجتناب کنیم.
ما مجاز نیستیم حتی برای مقابله به مثل زبان به دشنام و تحقیر بیالائیم. نگذاریم نظام منش و روش ضداخلاقی خود را به ما تحمیل کند.
از کشته شدن هر بیگناهی باید متاسف بود. دفاع مشروع «غیرمسلحانه» حق قانونی، اخلاقی و شرعی شهروندان است. سلاح مظلومیت معترضان از هر سلاحی نافذتر است.
قرار است با رها شدن ایران از جمهوری اسلامی همه ایرانیان با هر سبک زندگی، آزادانه در کنار هم زندگی کنند.
هیچکس به دلیل لباس و پوشش متفاوتش قرار نیست تحت فشار قرار بگیرد. زن بی حجاب در کنار زن محجبه حق برخورداری از تمام حقوق شهروندی را دارد.
هر روحانی لزوما مدافع نظام نیست.
در ایران سکولار دموکرتیک قرار است همه ایرانیان امنیت داشته باشند، حتی مدافعان جمهوری اسلامی و هیچ مجازاتی خودسرانه و خارج از دادگاه صالحه اعمال نشود.
امروز چه داخل کشور باشیم چه خارج، از تاثیر رسانه های یک‌طرفه بی امان نیستیم. کار رسانه خبررسانی است نه خبرسازی.
مطابق استنباط اینجانب پوشش مو، مثل پوشش روی زنان، شرعا نه واجب است نه مستجب.
همان‌گونه که زدن نقاب و برقع بر صورت زن واجب نیست، پوشیدن روسری هم واجب نیست.
پوشش مو از رسوم زنان اشرافی ایران باستان و روم شرقی و نیز از احکام شریعت یهود است که وارد فرهنگ اسلامی شده و توسط صحابه پیامبر و فقهای مسلمان تلقی به قبول شده است.
این حکم تا اواخر قرن دوم هجری در میان اصحاب ائمه هم مورد سوال بوده است.
