مثال اعلای سبک بازیگریِ نامتعادل و ازهم‌گسیخته‌ای را که موج نو پایه‌ریزی کرد در ژست‌ها، لبخندهای شرم‌زده و خنده‌های مصنوعی ژان‌پی‌یر لئو می‌توان یافت. شاید او بازیگری نباشد که تحسین همگان را برانگیزد، اما بااین‌حال به‌دلیل شکنندگی‌اش عمیقاً تأثیرگذار است. در «۴۰۰ ضربه»، تروفو لبخند زدن را برای او قدغن کرده بود.
لئو تجسم کامل ناراحتی مردان جوان فرانسویِ پیش از ۱۹۶۸ بود، همین امر به او اجازه می‌داد تا روابطی واقع‌گرایانه با زنان جوانی بیافریند که نقششان را شانتال گویا، آن ویازمسکی و به‌خصوص ژولیت برتو که لااقل برای او دست‌نیافتنی و فهم‌ناپذیر بودند، ایفا می‌کردند...
| موج نوی فرانسه | یک مکتب هنری | میشل ماری | محمدرضا یگانه‌دوست | چاپ چهارم ۱۴۰۰ | ۲۰۶ صفحه | ۵۸۰۰۰ تومان |
ویدیو: چند صحنه از بازی ژان‌پی‌یر لئو
