بعد از این‌که یک استخون می‌شکنه، بدن ما، دور قسمت درحال جوش‌خو | FAVANIA | VERONA
بعد از این‌که یک استخون می‌شکنه، بدن ما، دور قسمت درحال جوش‌خوردن، کپسولی می‌سازه که بافت آسیب‌دیده رو از جراحت مجدد حفظ کنه. بعد این کپسول شروع می‌کنه به سفت‌شدن. قوی می‌شه تا وقتی که سلول‌های جدید ساخته بشن. نقل معروفِ «یک استخون از یک‌جا، فقط یک‌بار می‌شکنه»، محدود به دوره‌ایه که این کپسول، دور اون شکستگی پیچیده. و بعد، کپسول، تا ماه سوم بعد از شکستگی، وقتی که می‌بینه دیگه استخون می‌تونه روی پای خودش وایسته، از بین می‌ره. حالا سختی اون استخون، درست اندازه‌ی استخون‌های کناریشه. انگار که از اول هیچ اتفاقی نیفتاده.
عزیز من! حافظه‌ی ما، دور تموم شکستگی‌هامون می‌پیچه تا نذاره دوباره اشتباه کنیم. اما وقتی می‌بینه جوش خورده‌ایم، کم‌کم تحلیل می‌ره تا جسارت پریدن دوباره رو به ما بده. تو از یک‌جا فقط یک‌بار می‌شکنی؛ مادامی که ضخامت مناسبی از کپسول حافظه رو برای خودت نگه‌داری. ضخامتی که نه جلوی پریدنت رو می‌گیره و نه پرتت می‌کنه توی چرخه‌ی شکستگی‌های متعدد. مادامی که قبل پریدن، قبل این‌که خودت رو درمعرض آسیب مجدد قرار بدی، به خودت یاد‌آوری کنی که «من، یک‌بار شکسته‌ام و به‌سختی جوش‌خورده‌ام.» و بعد، تصمیم بگیری که این پریدن، به خردشدن‌های احتمالی می‌ارزه یا نه.
