شب نهم: وفا ریاضی‌ام هیچوقت خوب نبود. حال و حوصله این را ندا | قرار

شب نهم: وفا

ریاضی‌ام هیچوقت خوب نبود. حال و حوصله این را نداشتم که بنشینم حساب کنم چرا دو دوتا میشود چهارتا. اصل کارم با همین دو دوتا بود، اصل کارم با همین ضرب و تقسیم‌ها بود. بهانه‌اش را گذاشته بودم سر هوش هیجانی و این‌ها، میگفتم عوضش ادبیاتم خوب است، همه هم تایید می‌کردند. منتها من دودوتا چهارتا حالیم نبود.
.
تو قبلا هم طلبیده بودی، اما خوب من دو دوتا چهارتا نمیفهمیدم و گذشتم. دوباره طلبیدی. توی اوضاعی که یک هفته قبل حرکت، مشکل سربازی و پاسپورت را با هم داشتم. سه روز قبل حرکت، پاسپورتم آمد، یک روز قبل از حرکت هم ویزایم. تا آمدم بفهم، خودم را پای عمود ۱۴۵۲ دیدم. سر راست کردم دیدم می‌درخشی.
باز هم نفهمیدم. من اهل دو دوتا چهارتا نبودم.
.
سال‌های بعدش دوباره طلبیدی. شب اول بچه ها را کاشتم دم حرم امام حسین. پابرهنه آمدم دم حرم تو، نچسبید. فردایش آمدم، باز نچسبید. عصرش آمدم. دستم را گرفتی، راه باز کردی رساندی‌ام به ضریحت. گفتی بنوش از این ضریح. کیف کردم. اما باز نفهمیدم. من اهل دودوتا چهارتا نیستم.
.
دلم لک زده بود برایت. دستم را گرفتی آوردی هیات. شب تاسوعا کشاندی‌ام هیات. گفتی گریه کن. اشک بریز. گفتی دلت سوخته؟ بگذار آرام کنم. دست کشیدی روی قلبم. من باز هم نفهمیدم. من اهل دو دوتا چهارتا نیستم.
.
اما تو خوب اهل دودوتا چهارتا بودی. البته دو دوتای تو، بیشتر از ۴ میشود. این را از عاشورایی فهمیدم که آب روی آب ریختی. دوجای کربلا شد کف العباس و مشک به دندان گرفتی. آب را که بر آب ریختی، موجی ایجاد شد. آمد به ‌دجله، رفت به فرات، رسید به شط العرب، کارون و اروند را درنوردید و ریخت به خلیج فارس. از آنجا رسید به همه جای دنیا. از سال ۶۱ رسید به سال ۲۵۹. از ۲۵۹ رسید به ۱۴۴۴ و رسید به ما.
این همان دودوتا صدتای تو بود باوفاترین برادر دنیا.
تو آبروی عدد و رقم و دنیا و حرف به حرف الفبایی. تو آبروی همه دنیایی. ما را مران، ما را بخر...