سلام ترانه جان متاسفانه من نه امکان و نه تکنیک اینکه از اینکه | Taraneyalda
سلام ترانه جان متاسفانه من نه امکان و نه تکنیک اینکه از اینکه بخشی از فیلم را انتخاب و برایت ارسال کنم ندارم. اما پیام تو باعث شد تا درباره پیرشالیار برایت درد دل کنم. من با هرگونه ثبت در یونسکو موافقم. اما درباره پیرشالیار: اولین بار در اواخر دهه 60 روستای اورامان تخت و مراسم پیرشالیار را نصرالله کسراییان به ایران و جهان معرفی کرد و تصاویری زیبا از این روستا در دو کتاب او بنام های« سرزمین ما ایران» و «کردستان» به چاپ رسید. اوایل دهه 70 با کسراییان به اورامان رفتیم و من بعد از آن فیلم پیر شالیار را برای موزه مردم شناسی وین در همان سالها ساختم. این فیلم به جز چند نمایش در سالن های مختلف به علت در دسترس بودن بسیار دیده شد و در اغلب موبایل های اهالی اورامان ضبط شده است ولی در بسیار جشنواره های مردم شناسی در کشورها نمایش داده شد. پس از ساختن فیلم با جمع آوری نوشته ها و مراجعه به بیش از پنج هزار عکسی که فقط از روستای اورامان تخت در فصول مختلف و سال های مختلف گرفته بودم یک مونوگرافی در دو بخش: یکی مونوگرافی مراسم پیرشالیار و دیگری مونوگرافی روستا را نوشتم. از نوشتن این دو مونوگرافی حدود بیست سالی می گذرد و در این مدت برای چاپ آن از مجموعه میراث فرهنگی تا اداره آب و فاضل آب تهران اقدام کردم و لی هیچ اتفاق نیفتاد. در دوره های مدیریت میراث تا کنون چند بار قول دادند ولی ظاهرا برگزاری نشست ها و یا بزرگداشت های بیهوده، از چاپ آثار فرهنگی مهمتر بود. در این فاصله چندین نوشته از مراسم پیرشالیار چاپ شد که به دلایل مختلف که بحث آن مفصل است بیشتر آنها حاوی مطالب غیر مستند و از بحث های مردم شناسی بدور بود. به هرحال مونوگرافی ام در شرایطی نوشته شد که اولا روستای اورامان تخت در بهترین شرایط از نظر منظر فرهنگی بود و هنوز پای توریست هایی که بخش زیادی از آنها با رفتارهایشان لطمات زیادی به فرهنگ روستا نزده بودند. از سوی دیگر تا سه سال گذشته با سفرهای مکرر در جران تحولات روستای اورامان تخت بودم و سال 1397 فیلمی درباره تاثیر توریست های عکاس بر مراسم پیرشالیار و تخریب بافت قدیمی و تغییر در بافت سنتی در روستا ساختم. این فیلم را می توانی در مجموعه خاطرات روستا در آرشیو شبکه مستند به عنوان اورامان تخت ببینی. به هرحال امیدوارم این مونوگرافی که تنها نوشته واقعی از مراسم است روزی به چاپ برسد و متاسف از دستاندرکارانی که ثبت این روستا را پی گیری می کردند نه از نصرالله کسراییان استفاده کردند و از کارهای من که می دانم بسیاری از آنها در جریان کارهای ما بودند ولی کارهای ما بی اطلاعی و غلو آنها را در باره روستا عیان می کرد. اگر آنها توان داشتند و می فهمیدند از فروش خانه های روستایی توسط سرمایه داران تازه به دوران رسیده مریوانی و تغیر در بافت روستا جلوگیری می کردند.
