بحران اوکرائین: ریشه‌های تاریخی و علل آن قسمت هفتم بنابراین، | عبدالله شهبازی
بحران اوکرائین: ریشه‌های تاریخی و علل آن قسمت هفتم
بنابراین، شناخت علل شورش ایالت‌های روس‌گرا [روسوفیل] علیه دولت جدید کار دشواری نیست؛ و به این دلیل است که مطبوعات محلی از "خونتای کی‌یف" و "دولت میدان" در کی‌یف و "باندرووتسی" [دارودسته استپان باندرا، رهبر ناسیونالیست‌های افراطی غرب اوکرائین در دوران جنگ جهانی دوم] سخن می‌گویند. در واقع، پیامد این انتقال قدرت به منتهی‌الیه غرب اوکرائین کاملاً قابل پیش‌بینی بود. ابتدا کریمه از دست رفت، نه فقط به خاطر حضور نیروهای روسیه. در اوائل مارس ۲۰۱۴ اکثریت قابل توجه نیروهای نظامی اوکرائین در شبه جزیره کریمه به سادگی از فرمانده تازه منصوب شده نیروی دریایی اوکرائین تبعیت کردند که پیوستن خود را به روسیه اعلام کرد. در دونتسک، حتی پیش از آنکه گروه‌های هوادار روسیه به اشغال ساختمان‌های دولتی دست زنند و ایالت فوق را "جمهوری خودمختار دونتسک" بخوانند، دادگاه‌ها از پذیرش درخواست دادسراها، که تابع کی‌یف بودند، دال بر محاکمه تظاهرکنندگان امتناع می‌کردند. در سراسر مناطق "روسیه جدید" تظاهرکنندگان خیابان‌ها را اشغال و ساختمان‌های دولتی را تصرف کردند برغم بالا بودن خطر دستگیری.
بیشتر اوکرائینی‌ها خواستار حفظ یکپارچگی کشور خود هستند. این خوب است. وحدت مدیریت شده بهتر از جدایی خشونت‌آمیز است. ولی منطقه‌ای که فقط ۱۲ در صد جمعیت اوکرائین را داراست [چهار ایالت سابق امپراتوری هابسبورگ] بیشتر مناصب عالی دولتی را به دست خود گرفته است. این امر در هر کشوری رخ دهد عدم ثبات می‌آفریند. و توجه کنیم که این دولت نه از طریق انتخابات بلکه از طریق قیام مردمی به قدرت رسیده است [که نماینده همه مردم اوکرائین نبودند] و سیاست خارجی آن در کشور مورد انتقاد جدی بوده و با مراکز تاریخی قدرت و مراکز کنونی ثروت [شرق و جنوب اوکرائین] متارکه کرده است. با این وضع [نباید از آشوب‌ها متعجب شد بلکه] باید متحیر بود که چرا اوکرائین هنوز وجود دارد.
اگر قدرت‌های غربی به سیاست کنونی خود ادامه دهند اوضاع بسیار وخیم‌تر خواهد شد. ناظران و سیاست‌سازان اتحادیه اروپا و ایالات متحده آمریکا دولت جدید اوکرائین را شریک بالقوه‌‌ای دانستند که سرانجام اوکرائین را به آغوش غرب آورد و غرب نیز بنوبه خود به این دولت مشروعیت بین‌المللی و حمایت مالی داد. ولی این پرش تند به سوی اروپا می‌تواند اوکرائین را تکه‌پاره کند. ناسیونالیسم تند ضد روسی اوکرائینی سبب شده که این دولت چنان مشتاق حرکت به سوی اروپا شود که توانمندی اداره اوکرائین را از دست بدهد.» [۲۱]
