شخصا"تجربه خوبی از خورجین سواری ندارم.
ساعتها با داس علف چپه چین می کردیم و بعد دو طرف خورجین را پر می کردیم.
بعد تازه درگیر این بودیم چگونه تنهایی خورجین را بار الاغ کنیم.
با هزار مکافات،بارش می کردیم و مابقی علفها را روی خورجین دپو می کردیم و با هزار خواهش و تمنا الاغ را راضی می کردیم،تا سوارش شویم.
وقتی مثل همین پیرمرد روی علفها و در بالا بلندی سوار خر می شدیم،کمی خستگی مان در می رفت.
می رسیدیم آبادی،تا خورجین را خالی می کردیم،گاوها علفها را در چشم بهم زدنی می بلعیدند و دوباره ما می ماندیم و داس کُندو خورجین خالی و خر بیچاره.
ولی باز حس خوبی دارد این عکسها.
این روزها آسایش هست اما آرامش نیست.
همان آرامشی که در سیمای این پیرمرد بامزه روستایی می بینید.
ولی حس غم غربت همچنان هست،که هست.
ولی دیدن این عکس کمی آرامش می دهد برای یک زندگی با قناعت.
