تو اتاق عمل اگه شماهم مثل من شانس بیارید و دکتر و پرستاراتون م | AGHOSHE_TO | آغوش ِتو
تو اتاق عمل اگه شماهم مثل من شانس بیارید و دکتر و پرستاراتون مهربون باشن، قبل از اینکه آمپول بیهوشی رو بزنن، باهاتون یکم حرف میزنن تا استرستون کم بشه. یادمه از من پرسیدن: آماده ای...؟! اون لحظه انگار سخت ترین سوال زندگیم پرسیده شد... حقیقتا وقتی کلی دکتر و پرستار بالای سرتونه، تایم اتاق عمل رو پُر کردید، کلی دستگاه های عجیب غریب بهتون وصله، طوری که اگه بخواید فرار کنید هم تلاشتون بی فایدست، تو آنژیوکتِ دستتون چندتا سرم زدن، آماده بودن یا نبودن شما هیچ فرقی نمیکنه... چون دیگه همه اونجان که عمل رو شروع کنن.. دیگه اگه خیلی خیلی شانس بیارید از دکتر، ممکنه چند دقیقه ای بهتون اجازه بده تا آماده بشید... اما در نهایت اون عمل انجام میشه... چون باید انجام بشه... پس اون لحظه مجبور بودم که آماده باشم... مجبور بودم چشمامو ببندم و با صدایی که میلرزید ، بگم : آمادم... در صورتی که نبودم؛ واقعا نبودم...! بعدها که فکر کردم دیدم چقد جریان اتاق عمل شبیه زندگیه... ما برای خیلی از اتفاقات آماده نیستیم. اما آماده بودن یا نبودن ما قرار نیست دردی رو دوا کنه... اتفاقی که بخواد بیوفته، میوفته... ما باید آماده باشیم... هر لحظه برای هر اتفاق... گاهی اوقات ما نه صبوریم و نه قوی. فقط مجبوریم... مجبور به تحمل کردن و ادامه دادن...
