یکی از اساتید دانشگاه همیشه از دانشجوها ارائه یک مقاله انگلیس | Black & White World
یکی از اساتید دانشگاه همیشه از دانشجوها ارائه یک مقاله انگلیسی رو میخواست و من همیشه براش Music Therapy می‌بردم؛ بهره‌مندی از تاثیر روانی موزیک بر آرامش، روندهای شناختی. همینطور که سلایق و احساسات برانگیخته شده متفاوت است؛ هر آوایی هم برای موزیک درمانی جایگاه ندارد. با اینحال؛ گاه شاهد تلاش‌های افراد هنردوست هستیم که در سایه عدم توجه مسئولان به تاثیرگذاری موسیقی و تابوی حاکم، سعی در رنگارنگ نمودنِ حس‌وحال خاکستری حاکم بر محیط های درمانی داشتند.... پخش آهنگی برای آرامش روان، انجام رقصی برای احیای‌روحیه، خواندن آوازی برای تجدید خاطره، نواختن سازی برای آفرینش احساس و هنرمندی‌های خودجوش دیگر که همچون جرقه ای در شب تاریک درخشیدند و به ظلمات رفتند... هنرمندی؟ حالا علت انتخاب اون مقاله‌ها رو فهمیدم! هنر و فرهنگ این روزها در حال گسترش هست. هنردرمانی انتظار دوری به‌نظر میرسه (علماً و اقتصاداً) اما فرهنگ هم هست؛ مشارکت های داوطلبانه ای که در گروه‌هایی با اعضایی از هر طیف و حال میشه انجام داد. (بدون ترس از قضاوت در مورد آیین زندگی)! چون همه حجم وسیعی از استعدادها و قابلیتهای تحقق نیافته را دارند! امیدوارم با بیشتر شدن مشارکت بین مردم و سیستم های مختلف، جامعه شاهد هنرمندی های بیشتری در محیط هایی که نیاز هست بشود. یک‌یک ما به درک کافی برسیم که به دیگری هم بیاندیشیم؛ برا بهتر شدن زندگی دست هم دیگر را بگیریم. کار درست رو انجام بدیم. مثل بقیه تحت تاثیرِ اقلیتی که اهمیتی به دیگران نمی‌دهند، قرار نگیریم. تراوشات ذهنی‌ام رو به‌عنوان مهره‌ای از این سیستم، سعی کردم بنويسم؛ امید است؛ هدف این داستان احساس شده باشه. رسیدن آن به منزلگاه مقصود با خواننده عزیز
#مجتبی_دیوانگاهی اگه قابل قبول بود میتونید به اشتراک بگذارید @blackandwhiteworldofme
