پریسا زابلی پور:
آدم ها که آمدند
دلبسته شان که شدی
عزم رفتن که کردند
از تقلاهایت که خسته شدی
گوشه ای مات و تنها
درگیر فکر و سوال میشوی ..
دلتنگی دیوار می شود
بیقراری بر سرت آوار می شود ..
آغشته حماقت های مکرر که شدی
با تلخی و یاس که از آنها بیرون آمدی
نگو حقارت بوده و اشتباه
بگو تجربه بوده و باید ...
زمانی طولانی که گذشت
آب از آسیابِ دلبستگی ات که افتاد
میرسی به اینکه آدمِ رفته فقط برای درس شدن آمده بوده و بس
وگرنه ماندنی برای ماندن چنگ می اندازد به هر بهانه ای !
کم کم که منطق جای احساست نشست
دلایل مُحکمَت برای نفرت و بغض رنگ می بازد
درس هایت را که مرور می کنی
چرخش عادلانه روزگار را هم که
چاشنی اش می کنی
شاید بخشیدی آدمِ رفته را ...
@CaptionKhaas
