ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ، ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ میآمد. ﻣﻦ ﺑﯽ ﺍﺭﺍﺩﻩ رد ﭼﺮﺥ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﻧﻌﺶﮐﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ، همین که ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﻳﮏ ﺷﺪ ﺟﺎﯼ ﭼﺮخ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﻧﻌﺶﮐﺶ ﺭﺍ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻡ. ﺑﯽ ﻣﻘﺼﺪ، ﺑﯽ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺑﯽ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﮑﯽ ﻏﻠﻴﻆ ﻣﺘﺮﺍﮐﻢ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﺍﻩ میرفتم ﻭ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ به کجا ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ آنکه ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺩﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺩﻟﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﻳﮑﯽ، ﺩﺭ شب ﻋﻤﻴﻘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺍ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﺍﻩ میرفتم، ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ به منزلهی ﭼﺮﺍﻍ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍین صورت ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ به مکان ﻭ ﻣﺎﻭﺍیی ﺑﺮﺳﻢ ﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺮﺳﻢ. بوف کور - صادق هدایت @Dark_Club 1.1K views12:38
