زماني بر مردم برسد كه در ميان آنان از قرآن جز خطوطش، و از اسلام جز اسمش باقي نماند. مساجدشان در آن زمان از نظر ساختمان آباد، و از نظر هدايت ويران است. ساكنان و آبادكنندگانش بدترين اهل زمينند، از آنان فتنه برخيزد و گناه در آنان لانه گيرد، آن كه از فتنه ها كناره گرفته او را به آن باز مي گردانند، و هر كه از آن عقب مانده او را به سوي آن سوق مي دهند. خداوند پاك مي فرمايد: «به خود سوگند خورده ام كه فتنه اي در ميان آنان برانگيزم كه خردمند در آن سرگردان شود» و اين كار را هم انجام داده، و ما از خدا مي خواهيم كه از لغزش غفلت ما درگذرد.
نهج البلاغة، حکمت۳۶۹
أللهمّ عجّل لوليّك الفرج أللهمّ العن عمر و ابابكر و عثمان
