سهیل عربی
چه حس فجیعی!
چه جو سنگینی!
این حس را در زندان اوین کنار تپه های مین گذاری شده و در زندان گوهر دشت در سوییت_ محلی که اعدامی ها را دو شب پیش از اجرای حکم اعدام به آنجا منتقل می کنند هم داشتم،انگار صدای اعدام شدگان در گوش آدم می پیچد،صدای ناله ی همه زندانیان تحت شکنجه،
انگار او جلوی چشمم از تشنگی و گرما می میرد ...
حالا نزدیک به اذان صبح
کنار کارتن خوابهای برازجان ، از یک سو غم و خشم ناشی از اعدام‌ها و شکنجه شدن عزیزانم در زندان‌ها و از یک سو حس افتخار و امیدواری
افتخار به اینکه از جلادها نیستیم و از مردمیم،فدایی...
و امید به آینده ای که باید بسازیمش،آینده ای بدون اعدام و شکنجه
بدون تبعیض و ستم
...
تصور کن اگه حتی ...
@Eterazebazar
