@afkareMamnooe عمامه ها سفید،دلها سیاه وزشت عمامه ها سیاه،چشم | شعر و فرهنگ
@afkareMamnooe عمامه ها سفید،دلها سیاه وزشت عمامه ها سیاه،چشمان سفید وگرد پندارگویَدَت،سمباده برزمین،گویا که می کشد،نعلین دم به دم یاگویَدَت که خاک، هرروز می کشدچنگال برجبین باد نجیب وپاک، سوی عبایشان دیگر نمی رود ریش سیاهشان، یاد آورشبی است،کز دست می رود،آدم هرآنچه کشت. ریش سفیدشان،برخاطر آورد،آن جامه ای که مرددر واپسین نگاه،چون پیله ای نحیف برخویش می تند تسبیح بینوا دردست اواسیر، وَدانه های آن جایی ومکمنی پیدا نمیکنند درآن فرو روند،جز چاک قلب خویش. بیچاره هموطن! آیا توتابه حال،پرسيده ای زخویش،این ریش بهر چیست؟بود ونبود آن نعلین زشت چرک، آیا به نفع کیست؟ این ریش واین عبا،فانوس دست اوست،فانوس دست شیخ، توهستی مرا،دارایی تورا،چون دزد هرزه ای تا بیخ سرکشد.
