تو خوبی شبیه غروبی که از پشت شیشه همیشه به من، به وطن ربط دارد | فاطمه اختصاری
تو خوبی شبیه غروبی که از پشت شیشه همیشه به من، به وطن ربط دارد ستون‌های چوبی این خانه‌ی عاشقانه بدون دلیل و بهانه به زن ربط دارد به نزدیکی و دوریِ دوست به حسّ سرانگشت بر پوست به تاریکیِ مطلقِ هیچ در مشت به عاشق شدن ربط دارد
تو خوبی شبیه یک آهنگِ دلتنگ را از دو سوی جهان گوش دادن به گوشیِ خاموش و آغوش او فکر کردن به بغضِ پلنگِ پتو فکر کردن به بوی تنش که مرا می‌سپارد به هر موج که دفنم کند توی دریاچه‌ای باستانی به جنگِ جهانیِ در خواب‌هایم که می‌آیم از اوج پایین و پایین به یک جوجه که مادرش دیر کرده به یک بغض سنگین که توی گلو گیر کرده
تو خوبی شبیه کشش‌های آتش به پنبه پس از هفته‌ها دیدنت چندشنبه از این مردِ آماده‌ی مرگ از آن آخرین برگ به تو پل زدن تو را دیدن و بو کشیدن به محض رسیدن هوس کردنِ بوسه بر گردنت بغل کردنت از زمین و زمان مثل بادی رها به آن چشم‌ها زل زدن
تو خوبی صدای «حمیرا»ی در جاده‌های شمالی شبیه تکان خوردنِ شانه در رقص‌های جنوبی در این روزهایی که با سوز از چشمِ خیسم به تو می‌نویسم در آن لحظه‌ای که رفیقانِ نزدیک در آن راهِ بی‌ماهِ تاریک پس از دیدن برق شلّیک مردّد شدند من از اسب افتادم و عاشقانم همه از کنارم فقط رد شدند اگر دوستان بد شدند در آن روزهای عمودیِ دودی پس از بر تنم جای زخم و کبودی تو بودی در این روزهای فقط گریه در حال مستی تو هستی
من از یاد بردم که از یاد بردم زمین را، زمان را، غم جاودان را همه دوستان را، همه دشمنان را غم عشق و نان را فراموش کردم تو ماندی فقط بر تنم مثل یک خالکوبی به آغوش تو فکر کردم به آواز خاموش تو فکر کردم تو خوبی تو خوبی...
