هنر کارش ایجاد فضایی است که در آن سلامت و صفای انسان مطرح‌شود. | Hegemony & Culture | هژمونی و فرهنگ
هنر کارش ایجاد فضایی است که در آن سلامت و صفای انسان مطرح‌شود. هنرمند نمی‌تواند دروغ بگوید و کسی که دروغ می‌گوید، هنرمند نیست. قصدِ سانسور، واداشتن هنرمند به‌دروغ‌گویی است و یا حداقل جلوگیری از گفتنِ حقایق است. سانسوری که به‌وجود می‌آید و از هم‌اکنون به‌خوبی وجودش را بَر جامعه تحمیل کرده است، از نوعی اندیشه و تفکرِ فاشیستی و فالانژیستی ریشه می‌گیرد که خود فی‌نفسه و در هر زمینه‌ای خطرناک است. فالانژیسم در تمامی زمینه‌های زنده‌گی خطرناک است و زشتی و نادرستی آن تنها منحصر به هنر نیست. امّا علائم و آثار این سانسور در حالِ حاضر به‌این شکل قابلِ درک است که، مثلاً «باله» را که یک هنر ظریف و القاءکننده‌ی تفکر از طریقِ خطوط و حرکات است به‌سبب دیده‌شدن بدنِ زن تحریم می‌کنند یا وجود شعر اروتیک را قابل‌تحمل نمی‌دانند. در زمینه‌ی موسیقی دستگاه‌های اصیل ایرانی کنار گذاشته می‌شود و به‌جایِ آن با زشت‌ترین و بی‌هویت‌ترین نوع موسیقی ساز و ضربی «الله اکبر» و «لا الله الا الله» را می‌خوانند، بی آن‌که در این زمینه اندک تعمقی را روا دارند. کسی که وجود زن را در باله و صدای زن را در موسیقی موجبِ بیدارشدن شهوات می‌پندارد، بی‌گمان کسی‌ست که خودِ زن را تنها از دیدگاهِ جنسی ارزش‌یابی می‌کند و نمی‌تواند او را جُز برای ارضای شهوات در نظر بگیرد. «تئاتر» را می‌گوید باید اسلامی باشد، تئاتر یک هنر است. هنری که حقایق پنهان در زنده‌گی عادی روزانه را روی صحنه پیشِ چشمِ تماشاگر آشکار می‌کند و نوعِ مسیحی و بودایی و اسلامی هم نمی‌تواند داشته باشد. این البته غم‌انگیز است که سانسور وجود داشته باشد، ولی باید توجه داشت که سانسور کوچک‌تر از آن‌ست که بتواند خدشه‌ای بَر روندِ تکاملی هنر وارد کند. سانسور هرگز قادر نخواهد شد کسی را که در فضای سرودنِ شعر یا تصویرگری و یا نوشتن قرارگرفته است از کار باز دارد. شاید بتواند اثر او را پاره کند یا آتش بزند، ولی هنرمند باز هم خواهد سرود و ترسیم خواهد کرد و تصویر خواهد کشید. سانسور به‌هر شکلی که باشد با دستِ خود گور خودش را می‌کند و در مقابلِ هنر، جُز زائده‌ای میرا و بی‌اعتبار نیست. تنها تاثیر آن شاید این باشد که هنرمند را وادار به‌شرکت در فعالیت تند و حاد سیاسی کند. چون مبارزه با سانسور، یک کارِ سیاسی است، که هنرمند بَرخلافِ خواسته و میلِ باطنی خود با آن درگیر می‌شود. تفاوت انسان با حیوان عشق‌وعلاقه به هنر است. هنر در هَر فضایی زنده خواهد ماند و تنها اثرِ سانسور این‌ست که هنرمند را بَرعلیه نظامِ حاکم بَر جامعه بَرمی‌انگیزد و وادار به‌مبارزه با آن می‌کند.
