همهٔ قدرت‌هایِ جهانی، و در درجهٔ اول اروپا، می‌گویند که می‌خوا | Hegemony & Culture | هژمونی و فرهنگ
همهٔ قدرت‌هایِ جهانی، و در درجهٔ اول اروپا، می‌گویند که می‌خواهند برایِ نجاتِ کرهٔ زمین و آیندهٔ نوعِ بشر همکاری کنند.
اما چگونه می‌توان این را باور کرد در حالی که همان قدرت‌ها همزمان طرح‌هایِ عظیمِ تسلیحاتی را اجرا می‌کنند، در مورد اتحادهایِ هسته‌ای بحث می‌کنند و حتّیٰ بر سرِ واکسن‌ها با دیگر قدرت‌ها جنگ می‌کنند؟
ما در دنیایی بی‌معنا زندگی می‌کنیم، جایی که زندگی بی‌ارزش است و فقط سود مهم است: ۱۰ دولتِ ثروتمندِ جهان ۷۵ درصدِ دُزِ واکسن را خریداری کرده‌اند، در حالی که ۱۳۰ کشورِ جهان آن را ندارند.
جهانی که در آن اروپا و ایالاتِ متحده میلیاردها دوز اضافی پیش‌خرید کرده‌اند، در حالی که آفریقا و سایرِ نقاطِ جهان به حالِ خود رها شده‌اند.
در همان روزهایی که سرمایه‌دارانِ میلیاردر در حال انجامِ گردشگریِ فضایی هستند، سازمانِ ملل اعلام کرده است که ممکن است در سال ۲۰۲۲ یک میلیون کودک در افغانستان از گرسنگی بمیرند.
در حالِ حاضر منابعِ عظیم و تولیدِ جهانی برایِ نخستین بار در تاریخ می‌تواند نیازهایِ همه را رفع کند، در حالی که ۸۰۰ میلیون نفر در کرهٔ زمین در گیر-و-دارِ سوءِتغذیه هستند.
به همین دلیل نمی‌توان به افسانه‌ها و لشکرکشی‌هایِ قدرت‌ها اعتقاد داشت.
وعده‌هایِ مربوط به اقتصادِ سبز و دیجیتال تنها پردهٔ ایدئولوژیکی برایِ نبرد مرکزیِ اقتصادی و سیاسی دهه‌هایِ آینده است: تخمین زده می‌شود که در ۳۰ سالِ آینده، گروه‌هایِ بزرگِ اقتصادی و دولت‌ها در حدود ۱۱۰ تریلیون دلار در این بخش‌ها سرمایه‌گذاری خواهند کرد.
اقتصادِ سبز، حمایت‌گرایی، تسلیحِ مجددِ هسته‌ای و ناسیونالیسم همگی چهره‌هایِ یک پدیدهٔ واحد هستند: جنگِ جهانیِ جدیدِ سرمایه بر سرِ اقتصادِ سبز و دیجیتال، مبارزه بر سرِ موادِ خام و فناوری‌هایِ جدید، مسابقه‌ای برایِ تسلیحِ مجددِ عمومی، نبردی جدید برایِ نفوذِ استراتژیک در آسیا و سراسرِ جهان.
با این ایدئولوژی‌هایِ «حفاظت‌کننده»، در دهه‌هایِ آینده، طبقاتِ حاکم در آمریکا، چین، اروپا و همهٔ قدرت‌ها به دنبال به خدمتِ سربازیِ گرفتنِ جوانان و کارگرانِ خود خواهند بود و آن‌ها را در مبارزهٔ قدرت‌ها برایِ تقسیمِ جهان در برابر کارگرانِ دیگر قدرت‌ها قرار خواهند داد.
برای این، در همه‌جایِ دنیا، ما باید با پرچمِ انترناسیونالیسم با این طرح‌ها مخالفت کنیم: ایجادِ یک سازمانِ قوی که طعمهٔ ناسیونالیسم‌هایِ مختلف نباشد، بلکه به حقوق‌بگیران به عنوانِ یک طبقهٔ جهانی و به منافعِ بشریت نگاه کند، حیاتی است.
تنها یک جامعهٔ کمونیستی که بر کشمکشِ بینِ گروه‌ها و دولت‌هایِ اقتصادی غلبه کند، سرانجام قادر خواهد بود با چالش‌هایِ جهانی که با آن روبرو هستیم، روبرو شود، و ظرفیت‌هایِ تولیدیِ شگفت‌انگیزِ نوعِ بشر را اجتماعی کند، ظرفیت‌هایی که اکنون در هرج-و-مرجِ بازار در هم شکسته شده‌اند.
