ایران بر سر دو راهی (سرمقاله نشریه پیام جبهه ملی ایران شماره ۲ | جبهه ملی ایران
ایران بر سر دو راهی (سرمقاله نشریه پیام جبهه ملی ایران شماره ۲۱۲ مورخ بیستم آبان ماه ۱۴۰۰)
︎سوء سیاست و بی درایتی و عدول از سیاست مستقل ایرانی و مداخله در مناقشات منطقه‌ای از طرف حکومت جمهوری اسلامی، کشور را بر سر یک دو راهی حساس و سرنوشت ساز قرار داده است. در یک راه مذاکره با جامعه جهانی به سرکردگی شش قدرت برتر جهان مرکب از آمریکا، چین، روسیه، انگلیس، فرانسه و آلمان، و امکان دستیابی به یک توافق و تفاهم بر سر فعالیت‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی و موضوعات جانبی آن است، که این راه ممکن است بتواند ایران را از انزوا و تحریم و بحران‌های فزاینده سیاسی و اقتصادی بیرون برده و ملت ایران را از این سیه‌روزی وصف ناشدنی فقر و بیکاری و گرانی و تورم روز افزون و تهدیدات امنیتی تا حدودی رها سازد. اما مسیر دوم راه عدم مذاکره و توافق نکردن با جامعه جهانی و ادامه دادن به فعالیت‌های غنی‌سازی اورانیم با درجات بیشتر و ادامه دخالت در امور کشورهای منطقه مانند سوریه و لبنان و عراق و فلسطین و یمن است، که نتیجه آن تداوم و افزایش تحریم‌ها وعمیق‌تر و جدی‌تر شدن بحران‌های سیاسی و اقتصادی را در ذهن مجسم می‌سازد.
اضافه بر این، گزینش این راه ممکن است خطر تهاجم نظامی علیه کشور و از بین رفتن تمام زیرساخت‌های صنعتی، اقتصادی و نظامی را هم به دنبال داشته باشد. زیرا نه هیچ یک از آن شش قدرت جهانی طرف مذاکره و نه هیچ کشوری از جامعه جهانی موافق با فعالیت‌های اتمی جمهوری اسلامی نیست. حتی روسیه و چین هم که بنا بر تصور مسئولان جمهوری اسلامی متحد استراتژیک جمهوری اسلامی هستند نیز با روند فعالیت‌های اتمی جمهوری اسلامی موافقت نداشته و ندارند. و در گذشته هم بر قطع نامه‌های سازمان ملل بر ضد ایران در این زمینه مهر تایید نهاده‌اند. یعنی اینکه آن‌ها هم فعالیت اتمی جمهوری اسلامی را بر نمی‌تابند. بر این مبنی برگزیدن راه دوم، نه در راستای منافع ملی و آسایش و رفاه ملت ایران و نه حتی درجهت حفظ کیان ملی و موجودیت و بقای کشور است.
مسلما آگاهان و مصلحت اندیشانی در درون دایره قدرت و نزدیک به هسته مرکزی حکومت هستند که این بدیهیات را درک می کنند، پس چگونه است که قدرتمداران از قبول واقعیات و شرکت در مذاکرات طفره می‌روند و بر سرعت غنی‌سازی می‌افزایند و به تحرکات منطقه‌ای در خارج از مرز ها ادامه می‌دهند و حتی از درگیری مستقیم با نیروهایی که آن ها را دشمن می نامند ابایی ندارند؟ برای این پرسش دو پاسخ را می توان مفروض داشت. نخست آن که جمهوری اسلامی درصدد است با افزودن بر درجه غنی سازی و اضافه کردن ذخیره اورانیوم غنی شده و با ادامه دادن به تحرکات منطقه ای، در مذاکرات پیش رو حرفی برای گفتن و برگی برای بازی کردن برای خود فراهم کند تا شاید امتیاز بیشتری به دست آورد. پاسخ دومی که در ذهن متجلی می شود آن‌است که شاید همان دست‌های مرموزی که هزاران برگ اسناد محرمانه اتمی را از تورقوزآباد به کامیون بار کرده و به آسانی از مرز بیرون بردند و یا در روز روشن دانشمند اتمی جمهوری اسلامی را در نزدیک پایتخت به گونه ای که هنوز کم وکیف آن روشن نشده ترور کردند نمی‌گذارند و نمی‌خواهند که مذاکرات آبرومندانه‌ای انجام شود و ایران به جامعه جهانی باز گردد.
