اگر باهوش و با تصور محدودمان سعی کنیم آفریدگار و قدرت عظیم او | عرفان و خودشناسی
اگر باهوش و با تصور محدودمان سعی کنیم آفریدگار و قدرت عظیم او را درک کنیم، مثل این می ماند که بخواهیم اقیانوس را درون یک سطل خالی کنیم. ما ذره های کوچک و ناچیز آفرینش هستیم و توصیف آفریدگار و فهمیدن قدرتش، فراتر از توانایی درک و تصور ماست. تمام کاری که می توانیم انجام دهیم این است که خواست الهی را بپذیریم، تسلیم شویم، حق شناسی کنیم و به درگاه رحمتش سر تعظیم فرود بیاوریم. ما قابلیت چیزی فراتر از این را نداریم. ما نمی توانیم غیر از درک این واقعیت که ما نفس، ذهن و جسم نیستیم و ذره های کوچک انرژی کیهانی هستیم - فراتر برویم. اگر ما با این آگاهی زندگی کنیم و بمیریم و اگر مورد لطف و رحمت آفریدگار قرار بگیریم، در مرگ، رها می شویم چون به فراتر از قانون کار ما قدم می گذاریم و بر جهالت مایا غلبه می کنیم. بعد، از دست کارما، از تولد دوباره، از نفس، ذهن و جسم شده و با آفریدگار یکی خواهیم شد. آن قطره های کوچک انرژی کیهانی که درون ماست با انرژی کیهانی جهان شمول ادغام خواهد شد.
