تو فرضا احساس خلاء یا ناتوانی می کنی. بعد به دنبال چیزهایی مثل | عرفان و خودشناسی
تو فرضا احساس خلاء یا ناتوانی می کنی. بعد به دنبال چیزهایی مثلأ ثروت می دوی تا آن خلاء و ناتوانی را پر کنی یا جبران کنی، ولی وقتی خلاء و ناتوانی ای سوای تعبیر ذهن خودت وجود ندارد، ثروت می خواهد چه چيز را پر کند!؟ متوجه منظورم هستی!؟ ثروت چه ارتباطی با خلاء دارد که خالق آن ذهن خود توست؟ وقتی خلاء واقعیت نیست، نه یک ریال می تواند آن را پر کند و نه یک بليون ريال. تا تعبير هست، تصور خلاء هم هست. از اینطرف تو داری خلاء را پر می کنی - تصور می کنی که داری آن را پر می کنی - از آنطرف ذهنت به وسيله تعبير باز خلاء را می سازد. (یکی از دلهره آورترین مسائل ما احساس خلاء است) بیشترین اشتغالات ما، بیشترین وسائل تخدير ما و بیشترین علت طفره و گریزهای ما با هدف فرار از مواجه شدن با چنین خلاء است. و ما توجه نداریم که خالق این خلاء خود ذهن است. جامعه ابتدا ضرورت "چیزی بودن" را بر ذهن ما تحمیل می کند. بعد برای تحقق آن چيز تعبيرهای خود ذهن را وسیله قرار می دهد. و می دانیم که "تعبير" چیزی جز لفظ و صورت نیست. بنابراین احساس خالی بودن جزء همیشگی وجود ماست.
