آیا به رنج های دیگران توجه داریم؟ چه کسی در بند رنج ها و مس | عرفان و خودشناسی
آیا به رنج های دیگران توجه داریم؟
چه کسی در بند رنج ها و مسائل دیگری است و حاضر است به مسائل او گوش کند؟ ما به قدری اسیر مسائل شخصی خود هستیم که فرصت پرداختن به مسائل دیگران را نداریم. برای این که دیگری را وا دارید تا به حرف ها و درد دل های شما گوش کند یا باید پول به او بپردازید، یا باید برایش دعا کنید؛ یا به عقاید و باورهای او تمسک ورزید. افراد حرفه ای به مسائل دیگران گوش خواهند کرد؛ ولی این به خاطر حرفه آن هاست ما می خواهیم از بار رنج ها به طور طبیعی و خود به خود آزاد گردیم - بدون تأسف ها و پشیمانی های پیامد آن. اعتراف نزدیک کشیش به منظور پاک شدن از گناهان بیش از آن چه وابسته و مربوط به شنونده (کشیش) باشد بستگی به این دارد که اعتراف کننده تا چه حد حاضر است قلب خود را باز کند. باز گشودن قلب خویش مهم است؛ نه شنونده. وقتی شما واقعا حاضر شدید سفره دل خود را بگشایید بالاخره یک کسی پیدا خواهد شد که به درد دل شما گوش کند - این شخص ممکن است یک فقیر بینوا باشد یا هر کس دیگر. صحبت های درون گرایانه هرگز نمی تواند سفره دل را باز کند. زیرا درون گرایی یک جریان محصور و محدود کننده است؛ یک جریان ملال آورو کاملا عبث است. (علتش این است که درون گرایی یک جریان ملامت کننده است، آن چه را ما اعتراف یا گشودن سفره دل فرض می کنیم در حقیقت ملامت کمبودهای «خود» است.) بازبودن یعنی خود را در شرایط شنیداری قرار دادن؛ یعنی گوش فرا دادن نه فقط به خویشتن خود، بلکه به هر عاملی که بر شما تأثیر می گذارد؛ به کوچک ترین حرکتی که در اطراف شما جریان دارد. شما ممکن است بتوانید در رابطه با چیزی که می شنوید یک کار و یک واکنش ملموس، واقعی و عینی داشته باشید، یا نداشته باشید؛ ولی به هر باز بودن، خود منجر به عمل صحیح می شود. نفس چنین باز بودن و شنیدنی قلب شما را پالایش و تصفیه می کند؛ آن را از چیزهای ذهن پاک می گرداند. گوش کردن با ذهن کاری مهمل است؛ و منجر به آسودگی و رهایی نمی شود - نه رهایی تو که با ذهن گوش می کنی و نه آن که سخن می گوید. گوش کردن با ذهن فقط کمک می کند به استمرار رنج - رنج نادانی، رنج کسالت و ملالت.
