انسانی که هنر زندگی کردن را آموخته باشد، از رنج و عذاب و آزمای | عرفان و خودشناسی
انسانی که هنر زندگی کردن را آموخته باشد، از رنج و عذاب و آزمایش های سخت زندگی، نیرو و توان مورد نیاز را برای خدمت به خـدا و مردم رنج کشیده به دست می آورد. نصیحت سنت فرانسیس به برادران دینی خود بسیار شگفت انگیز است: «به یاد داشته باشید که زنبورهـا شـیریـن تـریـن عسل را از گلهای آویشن که گیاهی کوچک و تلخ است، می گیرند». «ناراحتی» و «منیّت» همراه یکدیگرند؛ هر چه «منیت» ما بیش تر باشـد احتمال ناراحت شدن از جزیی ترین مسایل نیز بیش تر می شود. «منیّت»، اشکال بسیاری دارد: «منیت» برخاسته از جسم، ما را در زندان آرزوها و امیال جسمانی نگه می دارد، این امیال چونان آتشی در درونمـان شـعله ور شده و لذت حقیقی زندگی را از ما می ربایند. آن که تلاش دارد احساسات خود را ارضا کند، در واقع از بیهودگی این کار آگاه است، زیرا در حقیقت ارضای امیال، مانند شعله ور ساختن آتش است. یکی از قدیسین اوپانیشاد با این باور که هیچ زن زیبایی در دنیا نمی تواند امیال یک مرد مجرد را ارضا کند، از بینش بالاتری نسبت به بسیاری از روانشناسان امروزی و طرفدار نظریه ارضای امیال برخوردار است. انسانی که با امیال خود احاطه شده است، هرگز شادمان نخواهد بود. از سوی دیگر، «منیّت» برخاسته از ذهن هم ما را به اندیشه ها و آرزوهایی محدود می کند. منیت های ضعیف و بدون شکلی وجود دارند که هر جوینده سخت کوشی در این مسیر، تجربیاتی از آنها دارد: مـا ایـن منيـت هـا را هنگام لذت بردن از واقعیت های مجازی برای دست یابی به کمال یا ارتقای زندگی معنوی، خلق می کنیم. هر چه این «منیت» نامحسوس تر باشد، ما را محکم تر به خودش پیوند می دهد و به این ترتیب موجب بدبختی بیش تر ما خواهد شد.
