درد، بیدارکننده روح استای خــــــجسته رنج و بیماری و تب
ای مبارک درد و بـــــــــــداریِ شب
نک مـــــــرا در پیری از لطـف و کَرَم
حـق چـنین رنجوریی داد و سَـــــقَم
دردِ پُشــــتم داد هـم تـا مـن ز خـواب
بـرجـــــــهـم هـر نیمشب لابــد شـتاب
تا نــــخُسبم جمله شب، چُون گاومیش
دردهـا بخشید حق از لــــــطفِ خویش
زین شکست، آن رحمِ شاهان جَوش کرد
دوزخ از تــــــهدیدِ مـن خــــامـوش کـرد
شرح جامع مثنوی معنوی/دفتر دوم 2256 - 2260
