هـمـه خـاطـرات گذشته و نگرانی های آینده را در ذهـن خـود حـمـل | عرفان و خودشناسی
هـمـه خـاطـرات گذشته و نگرانی های آینده را در ذهـن خـود حـمـل نـكـنـيـد. یکایک لحظـات را بـا هـوشـیاری زندگی کنید. «چو فردا شـود، فكـر فـردا کنید». همچنـان کـه یـاد می گیریم، رشـد می کنیم و از بسیاری از وابستگی ها، آرزوهـا، رؤیاها و امیدهایـمـان رهـا مـی شـويـم. بیـرون آمـدن از توهـم در ابتـدا دردناک است، زیـرا بـا نـامـیـدی هـمـراه می شـود، امـا پـس از مدتی ذهـن را رها می کند و موجب می شـود انـسـان واقع بـيـن تـر شـود. زندگی، افسانه شـاه پـریـان نیست. در زندگی واقعی، «خوشبخت ابدی» وجـود ندارد. راستش را بخواهید، مـا بـایـد تغييـر کنیم؛ شـبـيـه مـاری کـه چـون پوستش خیلی تنگ شـده، پوست می اندازد، مـا هـم بـایـد رؤیاهـای عـزیـزمـان را رها سـازیم. به جای شکایت کردن و گلایه از ایـن کـه نفس کشیدن بسیار سخت شده، باید پوسـت کـهنـه را دور بیندازیم و پوستی تـازه ایــجــاد کنیم. پوستی که امکان تنفس راحت تر را به ما بدهد، اما باید به یاد داشته باشیم زمانی می رسد که باید آن پوسـت تـازه را هم با میل و رغبت رها کنیم. پوست انداختـن دردناک است. در این فرایند، آدمی بسیار آسیب پذیر و حساس می شـود، زیـرا پـوسـت تـازه هـنـوز بـه انـدازه کافی قوی نیسـت کـه بـتـوانـد در برابـر محیط مقاومت کند.
