قلب گمراهان، تاریک است
خـــــــــانه آن دل کـــــــه مـانَـد بـی ضيا
از شُــــــــــــعاع آفـــــــــــابِ كـــــــــبريا
تنگ و تاریکست چـون جـانِ جُــــــــــهود
بــــــــی نوا از ذوقِ ســـــــــــــلطانِ وَدود
نَـــــــــــی در آن دل، تـافـت تـابِ آفـــتاب
نَـــــــــــی گشـادِ عـرصه و، نـه فـتـحِ بـاب
گـــــــــــور، خوشتر از چنین دل، مَر تو را
آخِـــــــــــر از گـــــــــــورِ دلِ خـود، بـرترآ
زنــــــــده یی و، زنده زاد ای شوخ و شَنگ
دَم نمی گیرد تـو را زین گورِ تــــــــــــنگ؟!
شرح جامع مثنوی معنوی/دفتر دوم 3129 - 3133
