همخانه درونی رشـد درونی شـما بـه طور کامل به این شناخت وابس | عرفان و خودشناسی
همخانه درونی
رشـد درونی شـما بـه طور کامل به این شناخت وابسته است که تنها راه یافتن آرامش و رضایت درونی، دست برداشتن از فکر کردن در باره خودتان است. هنگامی آماده رشد می شوید که سرانجام درک کنیـد آن «مـن» کـه هـمـواره در درون حرف می زند هرگز راضی نخواهـد بـود. او همیشه با موضوعی مشکلی دارد. به راستی آخرین بـاری کـه هیـچ موضوعی شما را آزار نمی داد، چه زمانی بود؟ پیش از مساله کنونی، مسأله ای دیگـر وجـود داشـت و اگر خردمنـد باشید، حتماً می فهمید که پس از این مسأله هـم مسـأله ای دیگر پیش خواهد آمد. سخن آخـر ایـن کـه تـا وقتی از آن بخش درون که این همه مسأله دارد، رها نشوید، هرگز از مسایل رها نخواهید شـد. هـر گاه مسأله ای شما را آزار می دهد، نپرسید «در این رابـطـه چـه بـایـد بـكـنـم؟»، بلکه بپرسید «کدام بخش مـن از این موضوع ناراحت است؟» اگر بپرسید « در این رابطه چه باید بکنم؟» به دام این باور افتاده اید که به راستی مسأله ای در بیرون وجـود دارد که باید به آن رسیدگی شود. اگر می خواهید در برابر مسایل خود بـه آرامـش دست یابید، نخست باید درک کنید که چرا شرایطی خاص را مسأله می بینید اگر احساس حسادت می کنیـد، بـه جـای آن کـه تـلاش کنید بفهمید چگونه می توانید خودتان را حفظ کنید، فقط بپرسید «کدام بخش من حسـود است؟» این پرسش موجب می شـود بـه درونتـان بنگرید و ببینید که بخشی از شما با حسادت مسأله دارد. همیـن کـه بخش نا آرام را آشکارا دیدید، آن گاه بپرسید « چه کسی این را می بیند ؟ چه کسی متوجـه ایـن آشفتگی درونی می شود؟» پرسیدن ایـن سـؤال، راه حـل هـر مسأله ایست. همین واقعیت که شما می توانید آشفتگی را ببینید، به این معنا است که شـما آن آشفتگی نیستید. فرایند دیدن هر موضوع، مستلزم رابطۂ فاعل – مفعول است. فاعـل «شاهد» نام دارد، زیرا او کسی سست که رخداد را می بیند. مفعول آن چیزی لست که شما می بینید و در ایـن شـرایط، آشفتگی درونی ست. حفظ هوشیاری بی طرفانه نسبت به مسأله درونی، همیشه بهتر از آن است که خودتان را به شرایط بیرونی ببازید. تفاوت اصلی میان یک شخص با ذهنیت معنوی با یک شخص دنیوی همین است. دنیـوی به این معنا نیست که شما از ثروت یا موقعیت اجتماعی برخوردارید، بلکـه بـه ایـن معنا اسـت کـه فـکـر می کنید راه حـل مسـایل درونی شما در دنیای بیرون یافت می شـود، شـمـا فـکـر می کنیـد اگـر شـرایط بیرونی را تغییر دهید، حالـتـان خـوب می شود. در حالی که همیشه مسأله بعدی وجـود دارد. تنها راه حل حقیقی، این است که در جایگاه شـاهـد قـرار بگیرید و چارچوب و دیدگاه خودتان را به کلی تغییر دهید. به منظور دست یابی به آزادی درونی حقیقی، باید بتوانید با بی طرفی مسایل خـود را تماشا کنید، نه این که در آنها گم بشوید. وقتی خودتان را در برابر انرژی مسأله ای ببازید، هیچ راه حلـى مـمـكـن نیست. همه می دانند وقتی در رابطه با شرایطی مضطرب، ترسیده یا خشمگین شـده ایم، نمی توانیـم بـه خوبی به آن موضـوع رسیدگی کنیم. نخستین مسأله ای که لازم اسـت بـه آن رسیدگی کنیم، واکنش خودمان است. شما نمی توانیـد هیـچ مـسـأله ای را در بیرون حـل كـنـيـد مگر آن که ببینیـد آن شرایط در درون، چه تأثیری بر شما دارند. به طور معمول، مسائل چنـان کـه بـه نظـر می آیند، نیستند. وقتی به اندازه کافی شفاف شديد، متوجه خواهیـد شـد مسـأله اصلی این است که چیزی درون شـمـا وجـود دارد که می تواند تقريبـاً بـا هـر موضوعی مشکل داشته باشـد. نخستین گام این است که به آن بخـش خـود رسیدگی کنید. به این ترتیب، لازم است از «آگاهی راه حل بیرونی» به «آگاهی راه حـل درونی» جابه جا شوید. بایـد ایـن تفكـر عادتی را کنار بگذارید که راه حـل مسـائل شما، در گروی تغییر شرایط خارجی است. تنها راه حل دائمی برای مسایل شما، این اسـت کـه بـه درون بروید و آن بخش از وجودتان را که به نظر می رسد مشکلات زیادی با واقعیت دارد، رها کنید. پس از این کار، بـه انـدازه کافی روشن می شوید تا بتوانید به آن چه باقی مانده است، رسیدگی کنید.
