رقص میان درون و بیرون مـا را چنیـن پـرورش داده و تشویق کرده | عرفان و خودشناسی
رقص میان درون و بیرون
مـا را چنیـن پـرورش داده و تشویق کرده انـد کـه بـرای بـر آورده شـدن نیازهایمـان و بـه دسـت آوردن احساس های خوبی که می خواهیـم بـه جـهـان بيـرون رو بیاوریم. فـکـر میکنیـم اگـر بـدن يـا رابـطـه ای مناسب داشته باشیم، اگر فقـط آن پروژه را بـه پایان برسانیم، اگـر هـمـه پولی را که می خواهیـم بـه دست آوریم... . مطمئنيــم بی تردید، چیزی در جهـان بـيـرون وجـود دارد که سرانجام مـا را بـه خوشبختی برساند. بـه طـور معمـول، لازم است در جایی از زندگی - آنجا که نمی توانیم دلیلـی بـرای وضعیت موجـود بيابيـم يـا بـه مانعی بر می خوریم که نمی توانیم آن را کنتـرل كـنـيـم يـا تغييـر دهـیـم - رخنـه ای ایجـاد شـود تـا بـه مـكـان مقدس درون کـه سرانجام درمانگر ماست، بازگردیم. رویدادهـا، شرایط و تجربه هایی که در جهـان بـیـرون رخ می دهنـد، ناگهـان توهم هـایـی را کـه درون ساختار نفـس خـود ايجـاد می کنیم، فرومی پاشـند. باور دارم ایـن رخنه هـا مـا را بـه سـوی درون پیش می راننـد و پلی در فاصله مــان درون و بیرون می زننـد تـا بتوانیـم بـه قـداسـت بازگردیــم. وقتـی تـشـه ایـم تـا بـه کمـک چیزی، احساس خوبی در باره خودمـان پیـدا كـنـيـم، امـا حـاضـر نـيـسـتیـم بـه نیازهـای درونی مــان رسیدگی کنیم، کارهایی احمقانـه انـجـام می دهیــم. الگوهایی را تکرار می کنیــم کـه می دانیـم مـا را به جایی نمی رسانند. تسليم اعتیادهـای خـود می شـويـم؛ خـواه ايـن اعـتـيـاد سرک کشیدن بی اختیار در اینترنت باشـد، خـواه خرید، تماشای عکس هـای زننـده، خـوردن، نوشیدن، قمـار يـا سیگار کشیدن. بسیاری از اشخاصی که از احساس های عمیق تهـی بـودن در رنج هستند، می داننـد هـیـچ چیـز، در واقع هیچ چیز نمی توانـد حـفـره درون را پر کنـد. تنهـا راه پـر شـدن ایـن خـلا برقراری ارتباط با یک سرچشمه معنویست. لازم اسـت بـه عـمـق درون خـود برویم، بـه جـهـان درونمـان رسیدگی کنیم و آن را پرورش دهیـم. راه حـل دعاسـت. دعـا جـان را آسـوده، دل را درمـان و کشش های بیرونی را متعادل می سازد. دعـا فراينـد مقـدس گشـوده شـدن و برقراری ارتبـاط با شگفت انگیزترین و خلاق تريـن بخـش وجـود ماسـت. مـا بـدون ارتبـاط ژرف بـا جـهـان درون، هرگز نمی توانیـم شـادی حقیقـى جهـان بیـرون را تجربـه کنیم، زیرا ایـن دو، دست در دسـت هـم دارند. با چشیدن مـزه جـهـان درون، میفهمیـم آن چـه در جـهـان بـیـرون رخ می دهـد، چنـدان مـهــم نیست، زیرا ما از موضوعی بسیار گسترده تر و بزرگ تر از آن چـه مـمـكـن می دیدیـم، آگاه شــده ایم. ارتبـاط الهـی، یعنـی یـک زندگی سرشار از دعـا تضمین می کنـد کـه بـدون تـرک آسایش محـراب درونی، همه احساس های خوبی را که آرزو داریم، تجربـه کـنـیـم. وقتـی بـا جـهـان درونمان در ارتباطیـم، حالتی را تجربه می کنیـم كـه فرانتس کافکا به زیبایی شرح داده است: «نیازی نیست اتـاق را ترک کنید. در جـای خـود بنشینید و گوش دهید. حتی گوش ندهید. فقـط صبـر كـنـيـد. حتـى صـبـر نکنیـد. در سکوت و سکون باشید. جهـان، خـود را آزادانـه بـه شـما پیشکش می کنـد تـا پـرده از آن برگیرید. راه دیگـری نـدارد. جهـان بـا شـور و شـوق، خـود را بـه پـایتـان می اندازد».
