بیرون آمدن از زندان ما هنوز دوران نوجوانی و آن ناامیدی های | عرفان و خودشناسی
بیرون آمدن از زندان
ما هنوز دوران نوجوانی و آن ناامیدی های کودکانه مان را از یاد نبرده ایم. می خواستیم از دست پدر و مادرمـان فـرار کنیم و از زندان خانه و خانواده بگریزیم. شاید برخی از شما خوانندگان این کتاب، هنـوز دوران نوجوانی خود را سپری می کنید، اما بسیاری از آدم ها حتی در بزرگسالی هم احساس می کنند که می خواهند از موضوعی بگریزند. ما در کهنسالی هم می خواهیم مستقل باشيم. انگیزه رهایی، احساسی طبیعی ست، اما به راستی چه کسی سـد راه شما برای دست یابی به آزادی و استقلال شـده اسـت؟ با وجود ناعادلانـه بـودن اوضـاع بیـرون، احساس مورد ظلم و ستم قرار داشتن از خـود مـا آغـاز می شـود. ما برخی عقاید ناخوشایند را به خودمان نسبت می دهیم، به ترس هـای غیر منطقی مان می چسبیم و موقعیت های موهـوم اتفاقی را ایجاد می کنیم. ما به خودمان می گوییم که نمی توانیم، نبایـد یا حرف هایی از این دست. برای اوقات بسیار خوشی که داشته ایم، نوعی مجازات برای خودمان می طلبیم. خودمان را بـه خـاطـر زیر پا گذاشتن قوانین نانوشته، تنبیه می کنیم. ما حتـی بـرای عشق ورزی هـم خودمان را بـه پرداخت جریمه وامی داریم. سـتـم وجـود دارد. زندانیان بسیاری در دنیا و پشت میله های زندان های واقعی به می برند، اما بسیاری از مردم، با داستان ها، ترس ها و باورهایی که آنها را به سوی ناامیدی می کشاند، بـه خـود ستم می کنند، چرا که عده بی شماری از مردم نمی خواهند آن باورهـا را رهـا سـازند. آن ها با صدایی که فقط خودشان می شنوند، بـه جـان خـود نـق می زنند. هیچ کس جز ستم شما نمی تواند بگوید که از خودتان چه می خواهید. هیچ کس جز خود شما به فکـر تنبيهتـان نیست. پس به خودتان گوش دهید، صدای خودتان را بشنوید که به دیگران می گویید نمی توانیـد ایـن کار را انجام دهید، نمی توانید آن غـذا را بخورید یـا شـما چنیـن آدمی نیستید. به افکارتان گوش دهید و بشنوید چگونه خودتان را بـا تنـدی و پرخاش می ترسانید. گاهی رفتارتـان شـمـا را بـه یاد پدر، مادر یا استاد ریاضی تان می اندازد. به احتمال زیاد، به شخصیتی که از خودتـان خـلـق کرده اید، تبديـل شـده اید؛ شخصیتی که شـمـا را بـه کنترل خودتان وامی دارد. شـمـا شـبيه « من » شـده اید.
