یه جایی از فیلم «ناگهان درخت» مادر مشغول ظرف شستنه و هم‌زمان با پسرش حرف می‌زنه. شیر آب که باز می‌شه، صدای مادر گم می‌شه و پسر بی‌خیال به روزنامه خوندنش ادامه می‌ده.
صدای پسر رو می‌شنویم که سال‌ها بعد با غم و حسرت روی همین تصویر که حالا تبدیل به یه خاطره‌ی گنگ شده می‌گه: «به حرفای مادر درست گوش ندادم، نشنیدم چی گفت و ازش نپرسیدم. چون می‌دونستم مثل همیشه حرفش رو تکرار می‌کنه. اما اون‌بار تکرار نکرد»
و خاطره پسر همین‌قدر ساده و تلخ تا ابد نیمه‌کاره موند.
مامان باباها رو زیاد نگاه کنیم. زیاد بشنویم. درست و کامل. نذاریم یه روزی حتی یک تصویر نیمه‌کاره، یک جمله‌ی ناتموم که ادامه‌شو نشنیدیم قلبمون رو به درد بیاره.
@girabad
