2021-07-28 15:58:53
زمانی مطلبی خواندم که یادم نمیاد برای چه کتابی بود، اما انقدر مهم بود که هنوز یادمه. عنوان این بود:
عواملی که کل کشورها را مجبور کرده تا دیدگاه اقتصادیشان را نسبت به رخدادهای خارج از مرزهای ملی خود وسعت دهند:
اول توافقات اقتصادی و سیاسی بین کشورها
دوم رشد فناوری و تجارت الکترونیک
سوم تکیه متقابل اقتصادهای دنیا به هم
خودکفایی به اون معنی که مدیران کشور استفاده میکنن، نتیجهاش شده مجموعهای از سعی و خطاهای فراوان با هزینههای گزاف و غیرقابل بازگشت.
به قولی همیشه دنبال اختراع دوباره چرخ هستیم. خودکفایی به معنای رایج در کشور در ادبیات دولتی و حاکمیتی، توهم و دروغیه که بدور از اخلاق، انسانیت و عرف زندگی اجتماعی انسان در این روزگار هست.
نباید اینستاگرام داشته باشیم؟
چرا فقط باید از پلتفرمهای ایرانی استفاده کنم؟
چرا فضای اقتصادی نباید باز باشد که همه رقابت کنند؟
چرا پهنای باند بینالملل باید کم بشود؟ چرا و هزاران چرا.
بهنظر میرسه که سیاستمداران و اقتصاددانها قصد دارن سیاستگذاریهای چین رو به عنوان رولمدل و بهترین نمونه درهمه ابعاد اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی پیاده کنن. یک سیاستورزی غلط در جایی به نام ایران که همهچیز در آن با رولمدل یکی نیست.
بهتر نیست سیاستمدارها مدلی برای خودمان توسعه میدادن؟ اگر وقت نداری چرا رولمدل رو بومیسازی نمیکنی؟
چرا بحرانسازی؟ چرا همهچیز سیاستزده است؟
@marketernotes
446 views12:58