برای انسانی كه می‌خواهد با استواری و نیت صادقانه در اجرای قوانین خداوند بكوشد، به حدود خدا و حقوق خلق بی‌توجه نباشد، صبورانه در سختی‌ها و ابتلائات حركت كند، رضای الهی را در آغوش كشد و به رستگاری ابدی دست یابد، پشتوانه‌ای محكم و نیرومند وجود دارد.
این پشتوانه، یقین به معاد است كه ضامن اجرای احكام، قوانین و دستورهای خداوند است؛ همان كه به قول خواجۀ شیراز، اگر در وجود آدمی ریشه ندوانده باشد، او را به دغل‌بازی و عالم بی‌عمل بودن وامی‌دارد:
واعظان كین جلوه بر محراب و منبر می‌كنند
چون به خلوت می‌روند آن كار دیگر می‌كنند
مشكلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس
توبه‌فرمایان چرا خود توبه كمتر می‌كنند
گوییا باور نمی‌دارند روز داوری
كین همه قلب و دغل در كار داور می‌كنند
بنا به آیات كلام الله مجید، افزون بر ایمان باید به جهان آخرت یقین بیاید تا پشتوانۀ خلل‌ناپذیر انسان شود. خداوند نفرموده است: «و بالآخرة هم مؤمنون»؛ بلكه فرموده است: «وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ یوقِنُونَ» (و به جهان آخرت یقین دارند).
کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۳، صص ۳۴۴-۳۴۵.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد3
@MohammadaliAnsari
