ماهیت انسان به گونه ای است که باید در کورۀ حوادث گداخته گردد و آنگاه عیارش خالص شود. بر اساس این قاعدۀ خداوند در هستی است که انبیای الهی و در مرتبهٔ فروتر، کسانی که نزدیک‌ترین پیوند را با ایشان داشتند، بیشترین بلاها را متحمل می‌شدند.
برای اولیای الهی مفهوم ابتلاء با برداشت رایج از بلا و مصیبت متفاوت است. ایشان می‌دانند که خداوند به نزدیکان و دوستان خود بیشترین بهره از بلا را می‌چشاند:
«اَلْبَلَاءُ لِلْوِلَاءِ»
(مقدار بلا، متناسب با میزان محبت و نزدیکی است).
در نگاه ایشان بلا، هدیه الهی است:
«الْمَصائِبُ مِنَحٌ مِنَ اللّه ِ»
(مصیبت‌ها هدایایی از جانب خداوند است).
بهر امتحان ای دوست، گر طلب کنی جان را
آن‌چنان برافشانم کز طلب خجل مانی
ما ز دوست غیر از دوست، مقصدی نمی‌خواهیم
حور و جنت ای زاهد بر تو با ارزانی
ما سیه‌گلیمان را جز بلا نمی‌شاید
بر دل بهایی نِه هر بلا که بتوانی
کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۸۲-۸۳.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2
@MohammadaliAnsari
