خداوند در رابطه با بندگان خود سنتی دارد که عین رحمت واسعۀ الهی | محمدعلی انصاری
خداوند در رابطه با بندگان خود سنتی دارد که عین رحمت واسعۀ الهی است.
بنا بر این سنّت، اگر در ذهن بنده‌ای نیتی صادقانه بنشیند و دوست داشته باشد تا عملی خالصانه و خداپسند انجام دهد، اما بنا به دلایلی كه به دست او نیست، از انجامش عاجز شود، خداوند متعال نیت كار نیك او را به منزله و هم‌رتبۀ انجام آن كار در نظر می‌گیرد.
به فرمودۀ امام صادق(ع): همانا بندۀ مؤمن فقیر به خدای خود می‌گوید: بارپروردگارا، رزقی (فراوان) به من عطا كن تا در نیكی و كارهای خیر چنین و چنان كنم. آنگاه كه خدای عزوجل ببیند بنده‌اش در نیت خود صادق است، پاداشی همچون پاداشِ انجام آن كار نیك در نامۀ عمل او می‌نویسد؛ چرا كه خداوند تعالی گشایشگری باكرامت است.
در روایت دیگری آمده است: «نِیةُ الْمُؤْمِنِ خَیرٌ مِنْ عَمَلِهِ» (نیت مؤمن از عملش بهتر است)، مقصود از این روایت همانی است كه توضیحش گذشت؛ یعنی اگر از دل كسی نیت انجام عمل خیری بگذرد اما اسباب آن فراهم نشود، برای او مانند آن است كه انجامش داده است: آنجا كه عنایت تو باشد باشد ناكرده چو كرده كرده چون ناكرده
کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۳، صص ۳۷۷-۳۷۹.
