حكايتِ بندناف و فرزندانِ دل بند! [ به قلم : #مهدى_مسلمى_فر |#روانشناس]
بندناف ها روزى به كارمان آمده اند و توانسته اند تا مدت ها ما را به مبدأ احساس امنيتِ درونى مان (مادر/ رويداد تولد/ رحم اول) متصل نگه دارند.
اما اگر در ادامه و بدون توجه به تاريخِ انقضاءِ تدريجى شان، همچنان به عنوان تنها پل ارتباطى امن ما با محيط (به جاى تجربه جهان جديد) در نظر گرفته شوند، ما بيشتر مجبور به بازگشت و درگيرى با گذشته خواهيم بود، و در آينده و ادامه مسير زندگى، امكان يادگيرىِ تطابق با محيط را از دست خواهيم داد.
زيرا گذشته چنان ما را به خود بسته و وابسته نگه ميدارد كه نميتوانيم با آرامش و آسودگى، بيش از حريمِ #رحم_دوم( #منطقه_امن/comfort zone) يعنى مجموعه آنچه با اجبار و افراط مورد كنترل و تأييد والد بوده، گام برداريم. [چرا كه اين اتحاد دو جانبه، همواره بر اساس "سلسله مراتب نيازها" بوده است نه يك انتخاب واقعى براى با هم بودن.]
بنابراين هر گونه حذف، طرد يا غیبتِ طولانی ِوالد (و در بزرگسالى والدنمادان ديگرى چون مدير و معشوق)، ميتواند باعث بوجود آمدن تنش هاى درونى شديد شده و به احساسِ اضطرابِ جدايى، مهرطلبى و ترس از دست دادن منجر شود. . به همین ترتیب وقتی مادر نيز کودکش را عاشقانه اما نگران و بى تابانه میخواهد، در جهت اعمالِ مالكيت و قدرت، او را به"بهانه مراقبت" معذب و محدود ميکند تا بتواند نيازها و خواسته هاى دلبندش را مديريت و كنترل كند، اما تداوم زياده خواهانه ى اين نوع دلبندى و دلبستگى، به پابندى و وابستگى، عدم اعتماد به نفس، ضعف شخصيت ، دلشوره هميشگى (GAD)،ترس از دست دادن،طلبكارگى و زودرنجى و انزواطلبى منجر ميشود. . اينگونه است كه انسانِ بزرگ شده اما نابالغ،بارها در رؤیا خود را جفت مادر ميبیند و در اينده نيز وضعیتِ چسبنده و متزلزلى را برای همسر و شريك ارتباطى اش بوجود خواهد آورد، چراكه هنوز بند نافِ امنيت و ارامش او به والد گذشته و درونى شده اش، متصل است. . اگر از من ميشنويد... واقعيت آنست كه هيچكسى با انتخاب "خروج آگاهانه از منطقه امن" كه در واقع مترادف با "مراقبت هاى اضطراب آميز دوره والدى" اوست نمرده، و چه بسا كه با دست و پا زدن در برابر تنش ها و چالش هاى نو، اگر كه فرزند آدميزاد باشد، هميشه پوست انداخته و بالغ تر و رشد يافته تر شده است...! . تنها كسيكه ممكنست رنج استقلال و چالش پذيرى براى او غير قابل تحمل باشد،خودِ "والد مضطرب" است كه ميخواهد ترس هاى انباشته شده و نيازهاى اضطرابى و افراطى اش را، از طريق "مداخله جويى" مهار و مداوا كنـد.
