کانال رسمی نعیمه نظام دوست

2023-04-23 00:24:31 تو نمی‌دانی آدمی که از بیرون می‌بینی، دارد از درون چه رنجی می‌کشد. تو نمی‌دانی دارد با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند و چه سختی‌های عمیقی از سر گذرانده و چقدر بریده و ترسیده و خسته‌ست. تو نمی‌دانی چندبار تا لبه‌ی پرتگاه ناامیدی مطلق رسیده و بازگشته. تو نمی‌دانی چه ابرهای تیره‌ی اندوهی فضای آسمان دلش را گرفته و تاریک کرده.
تو از شرایط زیستِ آدم مقابلت چه می‌دانی؟ می‌دانی دارد چطور تقلا می‌کند که لبخند بزند و با چه مکافاتی روی پاهاش ایستاده؟ چقدر بی‌مهری دیده و چندبار ظرف اعتمادش را با بی‌رحمیِ تمام شکسته‌اند؟ تو از زندگی آدم مقابلت هیچ نمی‌دانی و اینقدر راحت برای جهانش اندوه می‌تراشی و به دلش تردید می‌پاشی و قضاوتش می‌کنی؟ مرهم اگر نیستی، زخمی روی زخم نباش و به زخم‌های نادیده‌ی کسی نمک نپاش.
آدم‌ها خسته‌اند و هرکس در میدان نبردی ناعادلانه، با دردهای جهانِ خودش تنهاست…
وقتی خلاف جهت جمعی حرکت می‌کنی، وقتی رفتارهات مورد پسند اجتماع کوچکی که در آن حضور داری نیست، احتمال اینکه پشت تو حرف‌های اشتباهی بزنند و قاضی شوند و قضاوتت کنند، بسیار است و تو این را حتی از نگاه و از میان کلامشان هم می‌توانی استنباط کنی، اما اهمیتی نده. این‌‌که اکثریت آدم‌ها روی یک سبک زیست و یک سبک رفتار و یک سبک پوشش و یک سبک گفتار، اتفاق‌نظر دارند، دال بر درستی آن‌ها نیست! تو سبک زیست خودت را داشته‌باش و اگر با آن راحتی و می‌دانی به کسی آسیبی نمی‌زند و می‌دانی برای تو بهتر است، مانند ناخدایی که بی‌تفاوت به امواج، قایقش را به پیش می‌راند، به پیش برو. نمی‌شود که آدم‌ها را عوض کرد و مدام از آن‌ها خواست قضاوت نکنند و دخالت نکنند و سرشان به کار خودشان باشد! نمی‌شود که مدام در سمت موجهِ قضایا ایستاد و همه چیز را به همه ثابت کرد! اما می‌شود آنقدر به زیبایی‌های مسیر فکر کرد و آنقدر جسورانه و بی‌تفاوت ادامه داد و بی‌تفاوت پیش رفت تا موفق شد.
می‌شود زمان را برای اتفاقات مهم‌تری صرف کرد...
مَن باب میل آدم‌ها نمی‌پوشم و نمی‌جوشم و نمی‌کوشم، من در جامه‌ی رزمی که به قد و قواره‌ی من می‌خورَد و پاهام را نمی‌زند و دست‌هام را نمی‌بندد، زودتر پیروز می‌شوم.
تو نمی‌توانی بگویی چه کفشی برای پاهای من مناسب‌تر است، این را فقط منی می‌فهمم که با آن راه می‌روم...
#نرگس_صرافیان_طوفان
@naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-23 00:20:53 @naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-21 23:35:57 یکی از داوران مسابقه بگو بخند قسمت سوم نعیمه نظام دوست
@naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-20 22:25:46 یکی از داوران مسابقه بگو بخند قسمت دوم نعیمه نظام دوست
@naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-19 22:49:05 یکی از داوران مسابقه بگو بخند قسمت اول نعیمه نظام دوست
@naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-18 22:51:12 شده یک روز از خواب بلند شوی و با خودت فکر کنی این ؛ آخرین روز یا هفته از زندگیِ توست ؟ اگر واقعا همینگونه بود ، چه می کردی ؟ این واپسین روزهای باقی مانده را به غصه خوردن تلف می کردی ؟ یا حرصِ دنیا و آدم ها را می خوردی ؟ یا که مسائل و اتفاقاتِ ریز و درشتِ روزهای رفته یا نرسیده را در ذهنت حلاجی می کردی تا دلیلی برای لذت نبردن از زندگی ات پیدا کنی ؟
قطعا نه !
تو اگر می دانستی زمانِ زیادی نداری ؛ تمام جزئیاتِ زندگی برایت لذت بخش می شد و هرثانیه حریص تر می شدی به زندگی کردن و زیبایی های جهان را فهمیدن ! و تلاش می کردی "به اندازه ی یک طلوع ، بیشتر نفس بکشی ، به اندازه ی یک آرزو ، بیشتر زنده باشی و به اندازه ی یک هدف ، بیشتر زندگی کنی ... " و درک می کردی تفاوت عمیقِ میانِ زنده بودن و زندگی کردن را ...
همه ی ما نیاز داریم هر از گاهی چشم وا کنیم و احساس کنیم که شاید امروز آخرین فرصتِ زیستنِ ما در این جهان باشد ،
اینگونه شاید روزهای بیشتری را زندگی کردیم و زمانِ بیشتری برای پیدا کردنِ جزیره ی آرام و دنجِ فراسوی باورهایمان گذاشتیم ،
اینگونه شاید کیفیتِ زیستمان را به کمیتش ترجیح دادیم ...
از بیمارِ غمگینی شنیدم که می گفت حاضر است فقط یک ساعت
زنده باشد ، اما بدون دغدغه ، اما بدون بیماری ...
ما را بگو که چه ناشیانه لحظه ها را به کامِ خودمان زهر می کنیم و برای ذهن و روانمان ، اندوه و دغدغه می تراشیم !
#نرگس_صرافیان_طوفان
@naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-18 22:50:58 @naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-18 16:29:06 مهمان برنامه احوالپرسی نعیمه نظام دوست
@naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-17 17:33:06 مهمان برنامه شب آهنگی نعیمه نظام دوست
@naeemehnezamdoost Open / Comment

2023-04-16 23:02:45 ولی من از آشنا شدن با هیچ انسانی پشیمان نیستم، حتی کسانی که به من زخم زدند. حتی کسانی که برای من پیام‌آور رنجی عظیم شدند، مرا شکستند یا احساسات مرا به بازی گرفتند. من از آشنا شدن با هیچ انسانی و از افتادن هیچ حادثه‌ای غمگین نیستم، من تمام گذشته‌ام را در مسیر امروز بودم و آدم‌ها و اتفاق‌ها، پازل‌وار کنار هم قرار گرفته‌بودند تا منِ امروز و امروزِ من را بسازند.
چرا غمگین باشم از چیزی که مرا ساخته؟ از انسانی که با بدی‌های خواسته یا ناخواسته بانیِ رشدِ من بوده و زخم‌هایی که مرا قوی‌تر کرده. چرا پشیمان باشم از گذشته‌ای که خوب یا بد، برای من درس‌های بسیاری در خود داشته. چرا کلیت پازل حیاتم را ستایش کنم و تکه‌های آن را نفی؟ تکه‌هایی که اگر نبودند، من ناقص می‌ماندم و به آرامش و کمال، نزدیک نمی‌شدم.
من همه‌تان را بخشیده‌ام، خواه با کلامی دیواره‌ی احساسم را خراشیده‌باشید، خواه با رفتاری، زخمی عمیق روی روحم به یادگار گذاشته‌باشید که هرچه مرهم گذاشته‌ام، بهبود نیافته.
من شما را بخشیده‌ام و با پذیرشی عمیق نسبت به بخش‌های ناگزیر زیستن، دارم زندگی‌ام را می‌کنم و لبخند می‌زنم به تمام آنچه که از سر گذرانده‌ام، با وجود همان زخم‌ها و دردهایی که به کرات اتفاق می‌افتند...
و زندگی همین است، تو ماهر ترین هم اگر باشی؛ محال است به قله برسی و هیچ آسیبی ندیده‌باشی...
#نرگس_صرافیان_طوفان
@naeemehnezamdoost Open / Comment