آیا ادعای عصمت درباره ائمه اهل بیت صحیح است؟ قسمت اول ادّ | نیازمندیها

آیا ادعای عصمت درباره ائمه اهل بیت صحیح است؟
قسمت اول

ادّعاي شيعه‌ی اماميه آنست كه اهل بيت پيامبر ص از هر گونه سهو و خطا و فراموشي معصوم‌اند و به هيچ وجه اشتباه در آراي ايشان راه ندارد، و لذا مسلمين بايد در امور فقهي و تفسيري از ايشان تبعيّت كنند و جز به آثار آنها كه در كتب حديث اماميه آمده به چيز ديگري متمسّك نشوند!.
اين ادعا از چند جهت خطا است:
اول: آنكه پيامبر ص که به تصديق اماميه و ديگران از همه‌ی افراد خاندانش مقام بالاتر داشت، از اشتباه و خطا مصون نبودند، چنانكه به نقل قرآن اين موضوع ثابت مي‌شود. خداي تعالي خطاب به پيامبر ص مي‌فرمايد:
﴿لِمَ أَذِنتَ لَهُمۡ﴾ [التوبة: 43] «چرا به ايشان اجازه دادي»؟!
باز مي‌فرمايد: ﴿يَٰأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَآ أَحَلَّ ٱللَّهُ لَكَۖ تَبۡتَغِي مَرۡضَاتَ أَزۡوَٰجِكَ﴾
[التحریم: 2]
يعني: «اي پيامبر، چرا چيزي را كه خدا براي تو حلال كرده است بر خود حرام مي‌كني و از اين راه خشنودي همسرانت را مي‌جويي؟»
اين قبيل آيات در قرآن مجيد نشان مي‌دهند كه پيامبرص گاهي دچار اشتباه هم مي‌شده است و به كساني اجازه مي‌داده كه از جنگ تخلّف كنند يا به خاطر رضاي همسرانش خود را به سختي مي‌افكنده است و از امر حلالي خود را محروم مي‌ساخته است.
ولي فرق پيامبر ص با ديگران در اين بود كه خداي سبحان او را از اشتباهش آگاه مي‌فرمود و به اصلاح دستور مي‌داد، امّا اين نوع ارتباط ميان خدا و غير پيامبر ص نبود. لذا آنها اشتباه مي‌كردند امّا چون مقام نبوت نداشتند خدا آنها را بوسيله‌ی وحي مطلع نمي‌كرد و خاندان پيامبر ص هم شامل همين حكم مي‌شدند و اشتباهاتي در تاريخ از آنها نقل شده كه در قسمت بعد خواهد آمد.
دوّم: آنكه آياتي صريح در قرآنِ كَريم آمده كه نسبت نسيان و فراموشي به رسول‌الله ص مي‌دهد. از قبيل: ﴿وَٱذۡكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ﴾ [الکهف، 24] يعني: «خدايت را ياد كن چون دچار فراموشي شدي».
كه در سوره‌ی كهف آمده و به اتفاق مفسّران رسول الله ص به مشركان مكّه كه درباره‌ی أصحاب كهف سؤال كرده بودند، وعده داد، فردا پاسخ شما را از پيك وحي مي‌گيرم ولي گفتن «إن شاء الله» را از ياد برد، و وحي الهي براي تربيت رسول خداص مدتي نيامده و پس از تأخير چنين نازل شد كه:
﴿وَلَا تَقُولَنَّ لِشَاْيۡءٍ إِنِّي فَاعِلٞ ذَٰلِكَ غَدًا ٢٣ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُۚ وَٱذۡكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ﴾.
[الکهف، 23-24]
يعني: «در هيچ موردي مگو كه من آنرا فردا انجام مي‌دهم مگر آنكه بگويي: اگر خدا بخواهد و خداي خود را بياد آور چون فراموش كردي».
در اين صورت اهل بيت پيامبر ص چگونه از همه نوع فراموشي يا اشتباه مصون بودند؟
مگر خداي تعالي به پيامبرش نفرمود:
﴿وَإِمَّا يُنسِيَنَّكَ ٱلشَّيۡطَٰنُ فَلَا تَقۡعُدۡ بَعۡدَ ٱلذِّكۡرَىٰ مَعَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلظَّلِمِينَ ٦٨﴾ [الأنعام، 68]
يعني: «اگر شيطان ياد مرا [از دل] تو فراموش كرد بعد از ياد آوري مجدد من، ديگر با ظالمان منشين».

این اسناد نشان میدهد که پیامبر هم از خطا و نسیان در امان نبوده است، پس چگونه ائمه اهل بیت (رحمةالله علیهم) از اینها مصون بودند؟! مگر اینکه ادعا شود مقام امامت از نبوت برتر است! که در قسمت بعد به آن میپردازیم و چند مورد از خطایای ائمه اهل بیت را نقل خواهیم کرد...

کانال اسلام
http://t.me/joinchat/D6Xss0EBrmAWO1yzdpPjmw