آیا ادعای عصمت درباره ائمه اهل بیت صحیح است؟ قسمت سوم (قسمت | نیازمندیها

آیا ادعای عصمت درباره ائمه اهل بیت صحیح است؟
قسمت سوم (قسمت پایانی)

در كتاب مجالس شيخ مفيد و بحار الأنوار مجلسي (جلد8 صفحه‌ی353) مي‌خوانيم كه: امام حسن به امير مؤمنان گفت:«اي پدر، از مدينه بيرون برو و از مردم كناره‌گيري كن، پس مردم ناگزير از تو هستند و به سراغ تو خواهند آمد، هر چند تو در صنعا (مركز يمن) باشي و من مي‌ترسم كه اين مرد (عثمان) كشته شود، در حاليكه تو در مقتل او (مدينه) حاضر باشي».
علي در جواب فرمود: «اي پسر جان! آيا من از سراي هجرت خود بيرون روم؟ گمان نمي‌كنم كسي جرأت كند چنين تهمتي بمن بزند، كه موجب كشتن عثمان شده‌ام».
و ديديم ظن علي در اين باره اصابت به واقع نكرد و متأسفانه اين تهمت ناروا را به او زدند.
باز شبيه همين اثر را در امالي شيخ طوسي از اساطين اماميه در صفحه‌ی 51 مي‌خوانيم و همه دلالت دارند بر اينكه خطا و اشتباه در اهل بيت پيغمبر ص راه مي‌يافته است.
يكي ديگر از ادلّه‌اي كه بر اين معنا گواه است آثار متناقضي است كه در كتب فقهي شيعه‌ی اماميه از ائمّه نقل شده است بطوريكه نتوانسته‌اند يكي از آنها را حمل بر تقيه بكنند. زيرا چيزي نبوده كه مايه‌ی بيم و هراس و تقيه از مخالفان باشد، مانند دو خبر متناقض كه يكي از امام جعفر صادق و ديگري از فرزندش امام موسي نقل شده
است بشرح زير:
در كتاب الطهاره از وسائل الشيعه از شيخ حرّ عاملي (صفحه‌ی 210 چاپ سنگي) آمده است: محمد بن يعقوب كلبي از علي بن ابراهيم از پدرش از ابي عمير از حفص بن البختري از جميل بن دراج از ابي‌عبدالله (الصادق) در زيارت قبور روايت كرده‌اند كه گفت:
(إنهم يأنسون بكم، فإذا غبتم عنهم استوحشوا).
روايت ديگر: محمد بن علي بن حسين (ابن بابويه) به اسناد از صفوان ابن يحيي كه گفت:
(قلت لأبى الحسن موسي بن الجعفر: بلغني إن المؤمنَ إذا أتاه الزائر أنس به، فإذا انصرف عنه استوحش. فقال: لا يستوحش).
مفاد روايت اول اينكه امام صادق گفتند: كه وقتي شما به زيارت قبور مي‌رويد (مراد ديدار قبور مؤمنان است چرا كه از زيارت قبور كفار و دعا براي آنها نهي شده) آنها به شما انس مي‌گيرند و وقتي از آنها غايب شديد به وحشت مي‌افتند!!
و مفاد روايت دوم آنست كه: امام موسي بن جعفر گفتند: چون از زيارت قبور مؤمنين برگشتيد آنها به وحشت نمي‌افتند!
اين قبيل روايات مجموعاً مي‌رساند كه ائمه آراي گوناگون و متضادي داشتند پس خواه ناخواه همه‌ی آراي آنها نمي‌تواند صحيح باشد.
داستان اختلاف امام حسين با امام حسن بر سر ماجراي صلح با معاويه در ميان شيعه و سني معروف است، ودر كتب فريقين آمده است و بر اشتباهي از آن دو بزرگوار دلالت دارد.
در اينجا شيعه‌ی اماميه استدلال مي‌كنند به آيه‌ی شريفه‌ی تطهير كه:
﴿إِنَّمَا يُرِيدُ ٱللَّهُ لِيُذۡهِبَ عَنكُمُ ٱلرِّجۡسَ أَهۡلَ ٱلۡبَيۡتِ وَيُطَهِّرَكُمۡ تَطۡهِيرٗا ٣٣﴾. [الأحزاب: 33]
و ادّعا دارند كه بدليل اين آيه، اهل بيت رسول الله ص از هر نوع خطا و اشتباهي مصون بوده‌اند. جواب آنست كه اولا: خود رسول الله ص بنص قرآنِ كَريم گاهي اشتباه مي‌كردند چگونه اهل بيتش از او جلو افتاده‌اند؟
ثانياً: آيه‌ی مزبور از رفع پليدي درباره‌ی اهل بيت سخن مي‌گويد و خطا و اشتباه پليدي نيست، پليدي از گناه و معصيت پديد مي‌آيد.
ثالثاً: آيه‌ی مزبور از اراده‌ی تشريعي خدا در رفع پليدي اهل بيت سخن مي‌گويد نه از اراده‌ی تكويني حق كه جبر لازم آيد. و اين نوع اراده براي طهارت درباره‌ی عموم مؤمنان نيز آمده است و اختصاص به اهل بيتِ پيامبر ص ندارد. چنانكه مي‌فرمايد: ﴿وَلَٰكِن يُرِيدُ لِيُطَهِّرَكُمۡ﴾. [المائدة: 6] يعني: «اما خدا اراده دارد شما را پاك كند».
و اين دليل نيست كه همه‌ی مؤمنان از گناه و سهو و نسيان و خطا به دور مانده اند یا به دور خواهند ماند.
خلاصه آنكه اهل بيت هم مانند ديگر مردم از سهو و خطا دور نبوده‌اند. و تمام سخنانشان مانند سخن رسول الله ص كه در حفظ و عنايت خدا بوده است، حجت نيست. به دليل اين آيه:
﴿فَإِنَّكَ بِأَعۡيُنِنَا﴾ [الطور: 48]
يعني: «تو اي رسول، منظور نظر مائي».
انبياء بودند كه چون سهو و غفلت مي‌كردند خدا به يادشان مي‌آورد و حجّت خدا بوسيله‌ی أنبياء بر مردم تمام شده است، بدليل آيه‌ی شريفه‌ی:
﴿لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى ٱللَّهِ حُجَّةُۢ بَعۡدَ ٱلرُّسُلِ﴾. [النساء: 165]
يعني: «كه پس از فرستادن رسولان مردم را بر خدا حجتي نباشد».

والسلام

کانال اسلام
http://t.me/joinchat/D6Xss0EBrmAWO1yzdpPjmw