@Otaku_Lyrics Just an average girl She always wore a smile | ۰•●○●Otaku Lyrics♪

@Otaku_Lyrics

Just an average girl
She always wore a smile
She was cheerful and happy for a short while
Now she's older, things are getting colder
Life's not what she though, she wishes someone had told her
She told you she was down, you let it slip by
So from then on she kept it on the inside
فقط یه دختر معمولی بود.
همیشه لبخندی به لب داشت.
برای مدت کوتاهی سرزنده و خوشحال بود.
ولی حالا اون بزرگ شده، همه چیز داره سرد تر میشه
زندگی اونی نبود که فکرشو میکرد، ارزو میکرد که کاش کسی بهش میگفت
اون بهت گفت که سرحال نیست، تو توجهی نکردی
بعد از اون همه رو تو خودش ریخت
She told herself she was alright
But she was telling white lies
Can't you tell? Look at her dull eyes
Tried to stop herself from crying almost every night
But she knew there was no chance of feeling alright
Summer came by, all she wore was long sleeves
'Cause those cuts on her wrists were bleeding through you see
به خودش گفت که خوبه
ولی اون دروغای مصلحتی میگفت
مگه نمی بینی؟ به چشمای بی جونش نگاه کن
تقریبا هر ششب جلوی خودش رو گرفت تا گریه نکنه
ولی اون میدونست اصلا شانسی برای خوب شدن نداره
تابستون رسید، اون چیزی به جز لباسای استین بلند نپوشید
اخه میدونی برای این بود که اون خراش های رو مچش داشتن خون ریزی میکردن
She knew she was depressed, didn't want to admit it
Didn't think she fit it, everyone seemed to miss it
She carried on like a soldier with a battle wound
Bleeding out from every cut her body consumed
She had no friends at school, all alone she sat
And if someone were to notice she would blame the cat
اون میدونست افسرده شده، ولی نمیخواست قبول کنه
فکر نمیکرد میتونه باهاش کنار بیاد ، به نظر میرسید کسی متوجه این نمیشد
اون مثل یه سرباز با زخم نبرد ادامه داد
خون ریزی میکرد با تمام خراش ها و زخم هایی که بدنش رو فرا گرفته بودن
تو مدرسه هیچ دوستی نداشت، تک و تنها میشست
و اگه کسی متوجهش میشد تقصیرا رو گردن گربه مینداخت
But those cuts on her wrist, they were no mistake
But no one cared enough to save her from this self hate
Things were going down, never really up
And here she is now stuck in this stupid rut
She knew exactly what she had to do next
Just stand on that chair and tie the rope around her neck
ولی اون خراش ها و زخم های روی دستش، اونا توهم نبودن
ولی هیچکس انقدری براش مهم نبود که اونو از اون نفرت به خود نجات بده
همه چیز داشت پایین میرفت ، هیچ وقت بالا نمیومد
و حالا در نتیجش اون اینجاست گیر افتاده تو این گودال لعنتی
اون میدونست که دقیقا باید چیکار کنه
فقط روی صندلی بایسته و طناب رو دور گردنش ببنده
She wrote a letter with her hands shaking wild
"Look at me now, are you proud of your precious child?"
But she knew that her parents weren't the ones to blame
It was the world that should bow down it's head in shame
She stood up on the chair and looked out at the moon
Just don't think, it'll all be over soon
The chair fell down as she took her final breath
It's all over, all gone, now she's greeting death
با دستایی که شدیدا می لرزیدن نامه ای نوشت
"به من نگاه کنید، ایا به بچه ی با ارزشتون افتخار می کنید؟"
ولی اون میدونست که تقصیر پدر و مادرش نبود
این دنیا بود که باید سرش رو به نشانه ی شرم خم میکرد
روی صندلی ایستاد و به ماه خیره شد
فقط فکر نکن ، خیلی زود تموم میشه
صندلی زمین افتاد در حالی که اون اخرین نفسش رو گرفت
همه چی تموم شد ، کار از کار گذشته ، حالا اون به استقبال مرگ رفته
Her Mum walks in, she falls down to the floor
And now nothing can take back what she just saw
The little girl that she raised is just hanging there
Her body's pale and her face is violently bare
She sees the note and unfolds it with care
All she does is stare, "How can this be fair?"
She starts reading as the tears roll down her face
مامانش وارد اتاقش میشه ، روی زمین میوفته
و حالا هیچ چیز نمیتونه چیزی که دیده رو عوض کنه
اون دختر کوچولویی که بزرگ کرده بود اونجا اویزون بود
بدنش بی جون و صورتش وحشتناک بی رنگ و روح
اون نوشته رو میبینه و با دقت بازش میکنه
تنها کاری که میتونه بکنه خیره نگاه کردنه، "این چطور منصفانست؟"
اون شروع به خوندن میکنه در حالی که اشک ها روی صورتش سرازیر میشن.
"I'm sorry Mum but this world is just not my place
I've tried for so long to fix this and fit in
I've come to realize this world's full of sin