من دبیرم، یک معلم. سخت کوش آموزگار،
رَختِ استادی به تن کردم به لطفِ کردگار...
عشق را سرلوحه ی کارم نمودم هر زمان،
شهدِ جان آمیختم با تلخی این روزگار...
بی توقع، خالصانه، هرچه در خود داشتم،
در طَبق بنهادم و تقدیم کردم حینِ کار...
باغبان گشتم میانِ نوگلانِ باغِ خود،
با وجودم پروراندم غنچه ها را تا بهار...
در میانِ هر سخن، اعداد، جدول یا که شکل،
عشق را کردم اضافه، کینه را کردم مهار...
روزگارم ناموافق، درد دل هایم زیاد،
گاه هم نامردمی ها دربیاورده دمار...
ای دریغ از آن بزرگانی که از خاطر بَرند،
با معلم پلّه پلّه آمده تا شاهوار...
نردبانی بوده ام بهرِ ترقّی وطن،
کاشکی قدرم بدانند این همه دولت سوار...
بگذریم از این همه حرف و حدیث و دردها،
شورِ عشق و عاشقی کرده مرا آموزگار...
این که انسان های والایی به جان پرورده ام ،
بهترین آرامشِ روحِ من است و شوقِ کار...
#رامونا_امانت
@ramonaamanat
