تو را آن باد که فراخور ایمانت است در انجیل متی آمده وقتی عیسی | عقل آبی | صدیق قطبی
تو را آن باد که فراخور ایمانت است
در انجیل متی آمده وقتی عیسی به کفرناحوم آمد یک افسر رومی به او نزدیک شد و برای فرزند خانه‌نشین و مفلوج خود طلب دعا کرد. عیسی گفت به خانه‌ات می‌آیم؛ اما افسر رومی گفت «من نه سزاوار آنم که به زیر سقف خانه‌ام درآیی؛ بلکه تنها کلمه‌ای برگو تا فرزندم شفا یابد.» عیسی به او گفت: «برو! ترا آن باد که فراخور ایمانت است!»(متی، ۸: ۱۳) و فرزند آن مرد شفا یافت.
همچنین آمده که زنی که دوازده سال مبتلا به خونریزی دائمی بود به عیسی نزدیک شد و ردای او را لمس کرد. و عیسی چون او را دید گفت: «دل قوی دار دخترم، ایمان تو نجاتت داد.»(متی، ۹: ۲۲)؛ «دخترم، ایمان تو نجاتت داد؛ به سلامت برو و از رنجوری خویش شفایافته باش.»(مرقس، ۵: ۳۴)
و آمده که دو نابینا از او استمداد کردند و عیسی از آنها پرسید: «ایمان دارید که این کار از من برآید» و آنها گفتند آری. آن‌وقت عیسی گفت: «شما را آن باد که فراخور ایمانتان است»(متی، ۹: ۲۹) و آنان بینا شدند.
و آمده که زنی کنعانی نزد عیسی آمد و گفت دخترم جن‌زده شده است. عیسی به او گفت: «ای زن، ایمان تو عظیم است! بر تو آن باد که می‌خواهی!»(متی، ۱۵: ۲۸) و دختر آن زن شفا یافت.
و خبر آوردند دخترِ متولی کنیسه مُرده است. عیسی به متولّی کنیسه گفت: «بیمناک مباش؛ تنها ایمان داشته باش.»(مرقس، ۵: ۳۶)
و آمده که کسی پسر دیوه‌زده‌ی خود را نزد عیسی آورد و گفت: «اگر می‌توانی کاری کن، از سر ترحّم بهر ما به یاریمان بیا.» عیسی «اگر» مرد را که حاکی از تردید بود خوش نداشت و گفت: «اگر می‌توانی!... بر آن کس که ایمان دارد همه چیز ممکن است.»(مرقس، ۹: ۲۳). پدر کودک شک را وانهاد و گفت: «ایمان دارم! به یاری ایمان اندکم بیا!»(مرقس، ۹: ۲۴) و عیسی کودک را شفا داد.
این کلمات چه طنین حیرت‌آوری دارند، چه نفوذ جان‌گشایی دارند، چه قدرتی، چه صلابتی، چه اطمینانی:
«بر آن کس که ایمان دارد همه چیز ممکن است.» «بیمناک مباش؛ تنها ایمان داشته باش.» «تو را آن باد که فراخور ایمانت است.» «دل قوی دار دخترم، ایمان تو نجاتت داد.»
در تلقی عیسی آنچه سبب نجات و رستگاری است ایمان خود فرد است. هر کسی به فراخور ایمانش از رستگاری برخوردار می‌شود. ایمانی که همه چیز را ممکن می‌کند. ایمانی که ترس را از میان می‌بَرَد. می‌گوید آنچه شفا بخشید من نبودم، ایمان شما بود.
حتی گذر قرن‌ها هم نتوانسته است شعله‌ی روح و حضور تپنده‌ی ایمان را در این کلمات خاموش کند.
