هرزمان که چیز مهم و عمیقی را در زندگی از دست می‌دهید مثل از دس | تفحص خویش
هرزمان که چیز مهم و عمیقی را در زندگی از دست می‌دهید مثل از دست دادن اموال، خانه، یک رابطه صمیمی و یا از دست دادن اعتبار و شغل یا توانایی‌های جسمی، چیزی درون شما می‌میرد و نسبت به حسی که از خودتان دارید احساس نقصان می‌کنید. همچنین ممکن است یک سردرگمی و گیجی و عدم تعادل رخ دهد. "حالا بدون این .... من کی هستم؟"
هنگامی‌که یک فرم، که شما بطور ناآگاهانه با آن به‌عنوان بخشی از خودتان هم‌هویت شده بودید شما را ترک کند یا از بین برود آنگاه این اتفاق می‌تواند بشدت دردناک باشد. به تعبیری می‌توان گفت آن در بافت وجودی شما حفره‌ای ایجاد می‌کند. آن درد یا غمی که احساس می‌کنید را انکار نکنید یا نادیده نگیرید. قبول کنید که آن درد آنجاست. از تمایل ذهن برای ساختن یک داستان پیرامون آن ماجرا که در آن به شما نقش یک قربانی را اختصاص بدهد آگاه باشید. ترس، خشم، رنجش یا خودخوری احساساتی هستند که با آن نقش شکل می‌گیرند. آگاه باش که چه چیزی در پس این احساسات و همچنین پشت این داستان ذهنی نهفته است: همان حفره، همان فضای خالی. آیا می‌توانید با آن حس عجیب خلأ روبرو شوید و آن را بپذیرید؟ اگر آن را بپذیرید ممکن است متوجه شوید که دیگر جای ترسناکی نیست. ممکن است از صلحی که از آن بیرون می‌آید شگفت‌زده شوید. هرگاه مرگی رخ دهد، هر وقت فرمی از زندگی محو شود، خدا یعنی همان بی فرم و غایب (از عینیت‌ها) از حفره‌ی ناشی از محو شدن آن فرم می‌درخشد. به همین دلیل مقدس‌ترین چیز در زندگی مرگ است. به همین خاطر است که آرامش و صلح خدا می‌تواند با تأمل و پذیرش مرگ به شما برسد. #اکهارت تله
*این موضوع را تطبیق دهید با مثال صفحه‌نمایش و تصاویر در رابطه عاشقانه. این حفره که اکهارت از آن سخن می‌گوید در حقیقت همان محل ادراک صفحه‌نمایش است. گاهی خالی شدنِ ناگهانیِ یک تصویرِ مهم و درخشان، منجر به ادراک صفحه‌نمایش خواهد شد. همچون ضربه‌ای ناگهانی در عالم خواب که منجر به بیداری می‌شود. +به عکس دقت کنید.
