یک دیوان قرآن توبه سروده ام؛ توبه ای که کفر است شاید ؛ من از ق | 👌سپهر عسگری👌
یک دیوان قرآن توبه سروده ام؛ توبه ای که کفر است شاید ؛ من از قــرآن ، لحظه های ملکوتی انسان، حال خراب دل دردمندان حیران توبه کرده ام ؛ من از وحشــتی که پـــدر در نماز دارد ، از غـم دست های مادر که ملتمسانه به ســــــــوی او بالاست توبـــــــه کرده ام ؛ من از آنکه آن بالاست و یا شاید گاهی اینجا توبه کرده ام ؛ توبه کرده ام از جماعت کرو لال که فقط تکبیر بلد بودند . من از عدالتش ، با آن ترازوی شیب دارش توبه کرده ام...!!! من از زندگی با ترس، امام بی نقص ، بندگی آزمایشگاهی ، از روز های خوش آینده توبه کرده ام....!!!!!! توبه کرده ام از اجبار ها ، از حقیقت آرامـــش ؛ مــن از خیمه شب بازی این تقــدیر ها تـــوبه کرده ام ....!! مــن از بــند بازی در انــــــــتهای دنیا تـــوبه کرده ام...!!!! از فلسفه ای که با تمام موجودیتمان روزی تمام می شویم ، تــوبه کرده ام . از کشیدن والضالینِ کشِ تـُـنــبان این نمایش توبه کرده ام؛ از 40 سال روزه گرفتن و کفاره دادن گناهان ناکــرده توبــه کرده ام؛ از هفت پشت باورچرک نیاکانمان توبه کرده ام؛ من زخم های که دست به دامنم میشوند تا در آغــوش خطا کارم بمانندتوبه کردم ؛ از حقیقتی که لبم بر آن بسته میماند توبه کرده ام ؛ از خودکار ها توبه کردم از شعر های بی پدرومادر، از هــــر چیزی که داشتنش ساده تــر از آرزو کـــــردنش بود، توبه کــرده از عـــــشق که دروغ بــود، مـــــن با وجـــدان خــود بیعت کرده ام که آزاد بمــــــیرم در اســــــــرع وقـــت....!!!!
