خدا در دل همه ما سخن می‌گوید، اما سر ما همچون یک بازار، آن قدر شلوغ و پر سر و صدا است، که هرگز این ندای آرام، و آهسته‌ی درون را نمی‌شنويم.
آن قدر غوغا و قیل و قال بی‌مورد، در ما هست که گوش ما نسبت، به ندای دلمان که، همواره ما را فرا می‌خواند، کر است.
خدا از ما دور نیست. به ما بسیار نزدیک است. تنها کار لازم برای شنیدن، صدای خدا ساکت تر کردن، کم سرو صدا کردن، و آرام‌تر کردن ذهن است.
با آرامش یافتن ذهنت، ناگهان نغمه‌ای الهی را، در درونت خواهی شنید. خداست که بر چنگ دل تو می‌نوازد. این نغمه بسی دگرگون ساز است.
یکبار که آن را بشنوي، هرگز از یادش نمي‌بري. یکبار که آن را بشنوي، زندگی‌ات دیگر، همان زندگی گذشته نخواهد بود. به جزئی جاودان و ابدی، از هستی تبدیل می‌شوی. تو دیگر فناپذیر نیستی....
