سیدهمت‌اله حسینی مقام‌های تنبور را بیشتر از هفتاد و دو مقام و اکثر آنها را برگرفته از زمان شاه‌خوشین لرستانی و سپاه معروف نُهصَدنُهصَده می‌داند که در زمان و مکانی خاص باید اجراء و نواخته شوند.
هر چند استاد دیگر به دلیل کهولت سن و ۲ بار سکته نمی‌تواند تنبور را به خوبی بنوازد و صد حیف که پنجه‌هایش نایی برای گفتن ندارند اما در گذشته ایشان از بهترین نوازندگان و راویان این ساز باستانی بوده و هم اکنون نیز مقام‌ها را به خوبی روایت می‌کند.
مهمترین مقام‌هایی که استاد همت در نواختن آنها و به زیبایی منحصر بفردی اجراء نموده است، شاه خوشینی، خان آتشی، بابا نااوسی، سحری، طرز رستم ، یاری، هانای ممدبگ، پاوه موری و رزباری می‌باشند.
در تاریخ پر فراز و نشیب ایران چه فردوسی‌هایی که دنیا را به تحسین وا داشته‌اند و چه همت‌هایی که بدون آنکه لحظه‌ای از آنها ضبط و ثبت شده باشد در برابر حضرت حق تسلیم می‌شوند و چهره در خاک می‌کشند که مبادا طنین جادویی پنجه و فریاد مستانه‌اشان به تظاهر بیانجامد و از قداست اهواریی تنبور کاسته شود.
به راستی که مرگ هر یک از این مغنیان کهن، یعنی مرگ بخش اعظمی از فرهنگ دیرین و زنگار گرفته سرزمینمان که هیچگاه نه برای گفتن مجالی داشته و نه فرصتی برای انتقال صحیح آن پیش آمده است.
شاید این موضوع بسیار تکراری باشد اما اهالی فرهنگ و هنر وظیفه خطیری در جمع آوری و شناساندن هنرمندان موسیقی مقامی دارند، باید از همین امروز آستین‌ها را بالا زد و کاری کرد که فردا دیر است و خساراتی جبران ناپذیر در پی خواهد داشت، تنها با این طریق می‌توان خود را از خودکشی فرهنگی نجات دهیم.
