امام حسين شأن امر به معروف و نهى از منكر را بالا برد عنصر امر | سخن عرفان
امام حسين شأن امر به معروف و نهى از منكر را بالا برد
عنصر امر به معروف و نهى از منكر به نهضت حسينى ارزش داد، امّا حسين هم به امر به معروف و نهى از منكر ارزش داد. امر به معروف و نهى از منكر، نهضت حسينى را بالا برد ولى حسين عليه السلام اين اصل را به نحوى اجرا كرد كه شأن اين اصل بالا رفت؛ يك تاج افتخار به سر اصل امر به معروف و نهى از منكر نهاد. خيليها مىگويند امر به معروف و نهى از منكر مىكنيم. حسين هم اول مثل ديگران فقط يك كلمه حرف زد، گفت: «اريدُ انْ امُرَ بِالْمَعْروفِ وَ انْهى عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اسيرَ بِسيَرةِ جَدّى وَ ابى».
خود اسلام هم همين طور است. اسلام براى هر مسلمانى افتخار است اما مسلمانهايى هم هستند كه به معنى واقعى كلمه فخرالاسلاماند، عزّالديناند، شرف الديناند، شرف الاسلاماند.
در مورد حسين بن على بحق مى شود گفت كه به اصل امر به معروف و نهى از منكر ارزش و اعتبار داد؛ آبرو داد به اين اصلى كه آبروى مسلمين است. اينكه مىگويم اين اصل آبروى مسلمين است و به مسلمين ارزش مى دهد، از خودم نمى گويم، عين تعبير آيه قرآن است: «كُنْتُمْ خَيْرَ امَّةٍ اخْرِجَتْ لِلنّاسِ تَأْمُرونَ بِالْمَعْروفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ»
ببينيد قرآن چه تعبيرهايى دارد! به خدا انسان حيرت مى كند از اين تعبيرهاى قرآن: «كُنْتُمْ خَيْرَ امَّةٍ اخْرِجَتْ لِلنّاسِ» شما چنين بوده ايد ( «بوده ايد» در قرآن در اين گونه موارد يعنى «هستيد»)، شما با ارزش ترين ملتها و امتهايى هستيد كه براى مردم به وجود آمده اند. ولى چه چيز به شما ارزش داده است و مى دهد، كه اگر آن را داشته باشيد باارزش ترين امتها هستيد؟ «تَأْمُرونَ بِالْمَعْروفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ» اگر امر به معروف و نهى از منكر در ميان شما باشد، اين اصل به شما امت مسلمان ارزش مى دهد. شما به اين دليل با ارزش ترين امتها هستيد كه اين اصل را داريد (كه در صدر اول هم چنين بوده است)؛ اين اصل به شما ارزش داده است. پس آيا آن روزى كه اين اصل در ميان ما نيست، يك ملت بى ارزش مىشويم؟ بله همينطور است. ولى حسين به اين اصل ارزش داد.
گاهى ما امر به معروف و نهى از منكر مى كنيم، ولى نه تنها به اين اصل ارزش نمى دهيم بلكه ارزشش را پايين مى آوريم. الآن در ذهن عامه مردم، به چه مى گويند امر به معروف و نهى از منكر؟ يك مسائل جزئى، نمى گويم مسائل نادرست (بعضى از آنها نادرست هم هست)، ولى اينها وقتى در كلّش واقع شود زيباست. مثلًا اگر امر به معروف و نهى از منكرِ كسى فقط اين باشد كه آقا! اين انگشتر طلا را از دستت بيرون بياور، اين در جاى خودش درست است، حرف درستى است اما نه اينكه انسان هيچ منكرى را نبيند جز همين يكى، جز مسأله ريش، جز مسائل مربوط به مثلًا كت و شلوار.
حال وقتى كه نهى از منكر ما در اين حد بخواهد تنزل كند، ما اين اصل را پايين آورده ايم، حقير و كوچك كرده ايم. آن آمر به معروف و ناهى از منكرهايى كه در كشور سعودى هستند، آبروى امر به معروف و نهى از منكر را برده اند؛ فقط يك شلّاق به دست گرفته كه كسى مثلًا [كعبه يا ضريح پيغمبر را] نبوسد. اين ديگر شد نهى از منكر!
ولى حسين را ببينيد! امر به معروف و نهى از منكر، كار او بود از بيخ و بن. به تمام معروفهاى اسلام نظر داشت و فهرست مى داد، و نيز به تمام منكرهاى جهان اسلام. مى گفت: اولين و بزرگترين منكر جهان اسلام خود يزيد است: «فَلَعَمْرى مَاالْامامُ الَّا الْعامِلُ بِالْكِتابِ، الْقائِمُ بِالْقِسْطِ وَ الدّائِنُ بِدينِ الْحَقِّ» امام و رهبر بايد خودش عامل به كتاب باشد، خودش عدالت را بپا دارد و به دين خدا متديّن باشد. آنچه را كه داشت، در راه اين اصل در طبق اخلاص گذاشت. به مرگ در راه امر به معروف و نهى از منكر زينت بخشيد، به اين مرگ شكوه و جلال داد. از روز اوّلى كه مى خواهد بيرون بيايد، سخن از مرگ زيبا مى گويد. چقدر تعبيرْ زيباست! هر مرگى را نمىگفت زيبا، مرگ در راه حق و حقيقت را زيبا مى دانست: «خُطَّ الْمَوْتُ عَلى وُلْد ادَمَ مَخَطَّ الْقَلادَةِ عَلى جيدِ الْفَتاةِ» چنين مرگى مانند يك گردنبند كه براى زن زينت است، براى انسان زينت است.
